Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_field type=”email” label=”Mail (niet verplicht)” required=”false” /][paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]
Eli dacht dat hij de vrouw van zijn dromen had ontmoet, tot bleek dat ze toch niet zoveel van hem hield als hij dacht..
Eli (38): “Eva en ik speelden vroeger samen in de zandbak. Als ik toen had geweten wat een dramahuwelijk we samen zouden krijgen, was ik hard weggerend. Jaren later leerde ik haar écht kennen op een of ander hip feestje. Ze was een mooie vrouw, donker haar, fijn figuurtje. Al had ze een leuke babbel, sprake van een vonk was er niet. Haar ambitie daarentegen sprak me wel aan. Ze gaf me haar nummer, maar nog geen twee dagen later belde zij mij. Of ik wilde lunchen. Ik dacht: hoe kan dat nou? Ik heb mijn nummer nooit gegeven. Via haar ouders had ze het nummer van mijn ouders en mij ontfutseld. Zo, die laat er duidelijk geen gras over groeien, dacht ik. Die lunchafspraak was interessant. Ze was een jonge enthousiaste dame die iets van haar leven wilde maken en ze ging als een speer achter me aan. Misschien voelde ze zich tot me aangetrokken omdat ik zo afstandelijk deed of omdat het vertrouwen er al was: ze kende me namelijk al van vroeger . Ze zag me gewoon zitten. Na die eerste date vroeg ze of ik mee naar binnen kwam, maar ik zei ‘nee’ en zoende haar gedag. Ze was verbaasd. Op zoek naar een one-night stand was ik niet en al was dat het niet, ik hoefde niet per se ‘hupsakee eroverheen’.
Pas na een maand daten raakte ik echt van haar onder de indruk en werd het serieus. Ik vond haar stoer. Ik val op vrouwen die ondernemend en ambitieus zijn, want dat ben ik zelf ook. Op een gegeven moment kreeg ze een topbaan bij een beleggingskantoor en rond die tijd waren we officieel samen. Ook ik had een topfunctie als manager en we waren het gouden koppel van de buurt. We verdienden samen zo’n twaalfduizend eurootjes per maand, hadden een flamboyante levensstijl: dagelijks uit eten, veel vakantietjes hier en daar. In no time gingen we samenwonen. Intussen werd ik er steeds meer van overtuigd dat ze de vrouw van mijn leven was, mede dankzij het enthousiasme van mijn ouders. Mijn vader had haar familie al uitgenodigd, en zoiets doet hij niet snel. Mijn ouders zagen haar duidelijk zitten, waren onder de indruk van haar levensstijl. Ze pakte dingen voortvarend aan en ze was iemand met wie ik kon binnen komen. Veel dingen klopten; onze achtergrond, religie, het was gewoon de perfect match.
Na drie gouden jaren samen in het geweldige stadse leven- we gingen veel samen uit, hadden lol met vrienden, feestjes hier en daar- dacht ik: tijd voor de volgende stap! In mijn omgeving ging iedereen trouwen en werden er kindjes geboren en je wordt toch door je omgeving besmet. Intussen was ik steeds meer van haar gaan houden: ze was nu echt mijn stoere, sprankelende, mooie, aantrekkelijk meisje. Toch was ik niet waanzinnig verliefd. Voor mij hoefde dit ook niet, ik geloofde niet dat kalverliefde in een huwelijk nodig was: je moet hetzelfde over dingen nadenken en dat deden we. Ik koos voor haar omdat het ‘paste’. Op een dag kocht ik een dure ring vol diamanten en legde die op de keukentafel. Ze kwam binnen en gilde een half uur lang van extase.
Opgebrand
Een half jaar later volgde het waanzinnig grote huwelijksfeest wat zeker 60.000 euro heeft gekost. Die week daarvoor was ik dodelijk nerveus omdat het zo’n big happening was. Maakte ik de juiste keus? Het was een gutfeeling wat ik niet kon plaatsen. Eva merkte gelukkig niets. De grote dag brak aan en de ceremonie vond plaats in een mooie grote synagoge vol met flikkerende kaarsen. Heel romantisch. Daarna volgde een op-en-top receptie op de binnenplaats met veel champagne en hors d’oeuvres. ’s Avonds begon het feest pas echt in het Amstel Hotel in Amsterdam. Een enorm buffet met kaviaar en lekkernijen, vergezeld van de duurste Wiskeys stond er uitnodigend bij. Zo’n 500 man was aanwezig, al onze familieleden uit het buitenland waren er en de stemming zat er goed in. We zagen er spectaculair uit, aldus gasten, en waren super gelukkig. Onze huwelijksnacht spendeerden we in de bruidssuite van het hotel, kortom, het was te mooi en decadent om waar te zijn. Het voelde toen alsof ik de juiste keuze had gemaakt.
Na de huwelijksreis keerden we terug naar het gewone leven. Eva maakte carrière bij haar beleggingskantoor, maar ik belandde in een onrustige fase. Ik verloor mijn topfunctie, want het bedrijf ging failliet. Ik was helemaal in zak en as want ik zat thuis, terwijl Eva bussinesswise doordenderde. Ik probeerde nieuwe studies, deed er alles aan om mijn carrière weer op gang te krijgen, maar toch trok onze relatie scheef, alsof mijn werkloosheid haar liefde voor mij bekoelde. Ik was niet meer haar superman. Al snel besloot Eva dat we een huis moesten kopen, want we wilden van ons huurhuis af. Het was alsof ze onze misère wilde goedmaken. We keken rond in Amsterdam en vonden een huis waar we, met behulp van mijn ouders binnen een dag een bod op hebben gedaan. Een nieuw, materieel geluksmoment ontstond waar ons samen even aan konden optrekken. Maar voor hoe lang..? We konden het huis meteen betrekken, maar Eva wilde renoveren. Voor mij hoefde die verbouwing niet, dus ik zei: ‘Regel jij het maar’. En daar ging het mis. In combinatie met haar drukke baan zorgde dit ervoor dat ze totaal instortte. Achteraf denk ik dat ze al veel langer tegen een burn out aanliep, want ze had bizarre werktijden; soms zat ze tot zes uur ’s ochtends op kantoor. Tussendoor was ze obsessief zoekende naar de perfecte keuken en moest ze zo’n heel team van Polen begeleiden. Ik zocht intussen hard naar werk. We groeiden toen al uit elkaar: zij racete maar door en ik was een onzekere man geworden die niet aan de bak kwam. Op een dag kon Eva niks meer. Diagnose: burn out. Ze zat nachtenlang huilend in bad. Uiteindelijk kreeg ze een coach via haar werk, zo’n vervelend mannetje die zei: ‘Praat met jouw man, hij weet wat je in je leven wil’. Ik zei: ‘Ja hallo, jij bent de coach!’ Ik relateerde haar problemen niet aan ons. Het had toch met haar werk te maken? Maar hij maakte haar wijs dat ik alle antwoorden had. En die had ik niet, want op dat moment besefte ik niet dat we ook op emotioneel gebied steeds verder van elkaar af lagen. Het enige wat ik kon zeggen is dat ze die prestigieuze verantwoordelijke beleggingsbaan van mij echt niet hoefde te hebben. Toen ik zei: ‘Neem een andere baan!’, zei ze nerveus: ‘Neehee, dan kunnen we het huis niet financieren, want jij zit thuihuis!’ Ik wist dat mijn ouders zouden bijspringen indien nodig, maar ze stresste om alles, zelfs om mijn schamele studieschuld. Ze ervoer een financiële druk die er simpelweg niet was. Langzaam maar zeker keek ze steeds meer op me neer, want ik was mijn supermanstatus kwijt en misschien had ze dit in haar labiele periode juist nodig. Ze was door haar werk met mannen in aanraking gekomen die dagelijks miljardendeals deden en ik had niet meer het grote succes. Ik voelde me erg verdrietig en ondergewaardeerd. Ik zag wel dat ze het waardeerde dat ik zo hard naar werk zocht, maar had toch het gevoel dat zij niet meer in me geloofde. Dat maakte me onzeker en ik voelde dat ze mij daarom minder aantrekkelijk vond. Op een dag, onder de douche, zei ze hyperventilerend: ‘Als er niks verandert gaan we morgen uit elkaar! We moeten meer praten over jou en mij en onze carrières.’ Maar voor mijn gevoel was er weinig om over te praten. Achteraf realiseer ik me dat ik erg met mezelf bezig was en me weinig in haar kon inleven. Ik was kwetsbaar. Maar zij was dat ook en ze kon zich niet meer aan mij optrekken. We zaten allebei niet goed in ons vel en raakten elkaar daardoor kwijt. Ter compensatie deed ik alles voor haar: de boodschappen, de was, het huishouden, cadeautjes kopen, alles om ervoor te zorgen dat het weer goed kwam. We gingen zelfs naar huwelijkstherapeuten. Dan moesten we vertellen hoe we het leven zagen en het kwam er steeds op neer dat ik aan het woord was. Zij zei weinig alsof het voor haar een verplicht nummertje was om te kunnen zeggen dat ze er alles aan had gedaan. De eerste therapeut vroeg aan Eva: ‘Heb je nog energie om ervoor te vechten?’ Toen ze ‘nee’ zei, dacht ik, waar zijn we dan mee bezig? Een andere therapeut suggereerde dat we een tijdje uit elkaar moesten gaan. Eva vond het een goed idee, maar ik heb gezegd dat ik er dan mee zou stoppen. Nu denk ik dat dit misschien wel had geholpen omdat we zo weer even tot ons zelf konden komen.
Eeuwig ontevreden
Op een dag zei een vriend tegen me: Eli, word wakker, ze is verliefd op iemand anders! Voor het eerst pakte ik haar telefoon en vond een berichtje van een ex-vriendje met romantische teksten. Ik confronteerde haar meteen. Ze stamelde: ‘Ik heb niks met hem had gedaan, maar ik heb wel heel sterk die zin…’ Vervolgens: ‘Eli, ik ben zo geil, ik zou wel met elke man kunnen seksen.’ Ons eigen seksleven was niet meer optimaal. Ik had het gevoel dat ik haar niet meer kon bevredigen, want ze lag er verveeld bij. De passie was gewoon weg. Toch was ik geshockeerd door haar uitspraak. Er kwam door die burn out van alles in haar los en ze liet zich door alles en iedereen beïnvloeden. Toen zei ze: ‘Ik wil mijn hele leven lang verliefd zijn’. ‘Maar dat is toch niet realistisch?’, riep ik met grote halen, waarop zij antwoordde: ‘Dan zoek ik wel een man die dat wel realistisch vindt’.
We vielen steeds meer uit elkaar en op een avond tijdens een etentje bij haar ouders gooide ze al mijn zwakke punten op tafel. Ik werd ik zo gek van haar ontevredenheid en moodswings dat ik schreeuwde: ‘Zoek het uit!’Na die ruzie smeet ik vanuit het autoraampje mijn trouwring in de goot en scheurde weg.. Uit totale frustratie liet haar staan. Ik had voor mijn gevoel mijn best gedaan, maar met de kennis van nu zie ik dat ik haar enigszins emotioneel heb verwaarloosd. Praten is gewoon niet mijn sterkste punt. Ik zag ook niet in dat ons huwelijk vrij oppervlakkig was. Ik dacht dat de diepgang later wel zou komen, wanneer we kinderen zouden krijgen.
Op dat moment probeerde ik onze leegte te compenseren met vakantietjes, alles voor haar doen, dure juwelen, maar het mocht allemaal niet baten. Ze pakte haar spullen en vertrok. Binnen een half jaar na het huwelijk waren we gescheiden. Het sprookje was voorbij. Mijn moeder zei: ‘She fell out of love’. Ik vond het belachelijk, want het kwam er voor mijn gevoel op neer dat dit kwam doordat ik geen topcarrière meer had. En dat terwijl haar eigen carrière haar kapotmaakte. Waar ging dit over? De vrouw die gejaagd op zoek was naar het geluk en alles kreeg, -de carrière, de aardige man, de ring, het geld, het mooie huis – werd juíst ongelukkig. Ik had geen idee wat ze wilde, maar ik kon niet aan haar wensen voldoen. Mijn verdriet kwam niet meteen, ik zocht in eerste instantie afleiding bij andere vrouwen. Later pas kwam de klap. Ik voelde dat ik beschadigd was. Alsof ik krasjes had opgelopen in mijn ziel. Ik had zo gehoopt dat zij de ware was, dat we samen oud zouden worden. Het voelde als een desillusie. Een tijdje later zag ik haar en hebben we gepraat. ‘De liefdesvlam was gewoon opgebrand’, zei ze, al heeft er op haar manier ook voor gevochten. Ik kon haar niet gelukkig maken, zelfs niet met geld. Het geluk moest eerst uit onszelf komen. De laatste keer toen ik haar zag, zat er een compleet andere vrouw tegenover me: een spirituele hippie! Ze werkt niet meer bij het beleggingskantoor maar in een yogaschool. Haar zakelijke, ambitieuze kant was totaal weggevaagd en onze liefde ook, want ik voelde niks meer. Slechts een pijnlijke leegte hing tussen ons in. Het was over.”