Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_field type=”email” label=”Mail (niet verplicht)” required=”false” /][paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]
‘Nederlandse mannen gebruiken ons en durven ons golddiggers te noemen zodra het misgaat’
Anja (30):“In 2000 landde ik op Nederlandse aardbodem. Daar stond hij te wachten op Schiphol met een prachtige bos tulpen; mijn kersverse blonde man met wie ik een gelukkig leven zou krijgen. Voor wie ik huis en haard had verlaten omdat ik zo verliefd was. Dat ik in een regelrechte hel zou belanden, had ik nooit gedacht. Ik weet nog dat ik vanuit het vliegtuig naar beneden keek, naar dat platte, gecultiveerde land, waar de weilanden zo strak als reepjes naast elkaar lagen. De grasgroene bomen netjes in een rij. Waar de supermarkten vol zouden liggen met allerlei luxe producten waar we thuis alleen maar van konden dromen. Waar je samen heerlijk in een bed met donzen dekens zou slapen en je je regelmatig opgedoft om romantisch uit eten te gaan. Ik was letterlijk in de wolken. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een man me nog nooit heeft gerespecteerd, me uitscheldt voor kankerhoer en met iedereen vreemdgaat. Ik voel me gevangen in mijn huis, zelfs in mijn eigen lijf en vraag ik me af wat beter was geweest. Thuis met opgeheven hoofd je eigen leven leiden of als onzeker kasplantje in een rijk land leven en geheel afhankelijk zijn van een man?
Ik was pas 24 jaar toen ik Leon online ontmoette. Via een datingsite was ik al een tijdje op zoek naar de ware liefde. Mijn Bulgaarse ex had me slecht behandeld en ik besloot om het geluk op internet te vinden. Al mijn vriendinnen hadden het online daten geprobeerd en enkelen van hen hadden al een leuke vent uit het buitenland gestrikt! Het motiveerde me om ook mijn prins te scoren. Misschien zou ook ik een fijn, rijk leven leiden in een beter land? Leon benaderde me al snel. Ik had een mooie foto op mijn profiel gezet en we raakten al snel in gesprek via Skype. Hij was verliefd, zei hij, want hij vond me zo mooi en zachtaardig. Zo vrouwelijk. Niet zo assertief als die mannelijke Hollandse vrouwen die hij hekelde. Ik was gevleid en dacht: wat is hij charmant. We hebben elkaar dat jaar een keertje in levende lijve gezien en hij gedroeg zich als een prins. Hield de deur voor me open, nam me mee uit eten, kocht cadeautjes voor me.. Pas toen begon ik echt wat voor hem te voelen. Hij vroeg of ik in Nederland wilde komen wonen, maar ineens twijfelde ik. Ik ben een enorm mama’s kindje en kon me niet voorstellen dat ik mijn ouders moest missen. In die periode waren we arm. Ik woonde bij mijn ouders, omdat een eigen huis erg duur was. In eerste instantie werkte ik in mijn vaders bedrijf maar omdat het bedrijf van mijn ouders na een rooskleurige tijd over de kop was gegaan, werkte ik nu in een klein toeristenwinkeltje en verdiende weinig. We waren het slachtoffer geworden van de Bulgaarse maffia. Hoe kon ik mijn ouders achterlaten in alle ellende? Ze stimuleerden me om te gaan; ik zou een beter leven krijgen en eindelijk trouwen. Leon had een goede baan als manager, dus we zouden vast een sprookjesbruiloft krijgen. Ik zag mezelf al in een weelderige, witte prinsessenjurk met bloemen in mijn haar. Dus ik emigreerde naar de man van mijn dromen, dacht ik. Maar die sprookjesbruiloft werd vervangen voor snel op maandagochtend trouwen in mijn oude mantelpakje bij het gemeentehuis. Mijn ouders waren er niet bij want Leon zei dat hij het leuker vond ‘om met z’n tweeën te trouwen’, en wilde er geen poespas van maken. Het geld wat we bespaarden met deze korte, kille huwelijksvoltrekking zouden we besteden aan een mooie reis. Die reis is er nooit meer van gekomen. En eenmaal hier bestonden mijn dagen uit poetsen en zorgen voor Leons zesjarige dochtertje. Ze woonde de helft van de week bij ons, omdat haar moeder – zijn ex- werkte. Zij en ik konden nauwelijks communiceren en Leon veranderde van gentleman naar tiran. Ja was ja, en nee was nee, ik had niks in te brengen. Lieve, charmante woorden werden regelmatig vervangen voor: ‘huishouden doen en bek houden’. Zijn familie zag ik nooit, ik had geen vrienden, sprak geen Nederlands, en Leon’s ex vertelde me hoe ik me moest gedragen in mijn eigen huis. Kortom, ik kreeg er een kind en een irritante ex bij, voelde me ontzettend betutteld en was moederziel alleen.
Onzeker tot op het bot
Toch bleef ik, omdat Leon ook nog zijn aardige kant liet zien. Af en toe bracht hij een bloemetje mee en als ik weer eens huilde omdat ik zo’n heimwee had, hield hij me vast en kuste me op mijn hoofd. Verward als ik was hoopte ik op beterschap. Zes maanden later toen ik eindelijk tijd had voor een cursus Nederlands werd ik zwanger. Een zware zwangerschap die eindigde in een keizersnede, waardoor ik de cursus nooit heb afgemaakt. Na de geboorte van onze eerste zoon volgde een tijd vol slapeloze nachten en tien maanden daarna was ik zwanger van de tweede. Leon was in extase, maar ik was doodongelukkig. Mijn kinderen waren mijn lichtpuntjes, maar Leon was gewoon geen leuke man. Hij domineerde me en gaf me het gevoel dat ik niks goed deed. Me commanderen hoe ik mijn dagen moest invullen en respectloos schreeuwen dat ik het huishouden niet goed deed, was er dagelijks bij. Na de geboorte van onze eerste zoon was hij hele dagen weg en liet mij met de volledige zorg achter. Ik had geen enkele hulp van familie of vrienden. Intussen werd ik overdonderd door kritiek van hem en zijn familie omdat ik geen Nederlands sprak. Hoe kon ik Nederlands leren? Ik was thuis met drie kinderen en ik sliep bijna nooit omdat de jongste een huilbaby was! Het ergste was dat hij verwachtte dat ik mijn eigen leven zou leiden, maar ik had geen idee had waar ik de tijd en energie vandaan moest halen. We hadden niet eens een oppas! Net toen de jongste was geboren, kwam ik er ook nog eens achter dat hij hartstikke vreemd ging met meerdere vrouwen. Toen ik hem confronteerde, zei hij dat ik gek was en niet zo moest zeuren. Dat die vrouwen gewoon ‘vriendinnen’ waren en dat het in Nederland normaal was om verschillende vrouwen te zien. Het was de living hell. Ja, in Bulgarije was het moeilijk omdat het daar nu eenmaal niet zo goed geregeld is als hier, maar ik werkte en had zelf de regie in handen. Nu was ik compleet afhankelijk van een man, in een vreemd land en werd steeds onzekerder. Weggaan durfde ik niet want waar moest ik heen? Terug naar Bulgarije? Wat kon ik mijn kinderen daar voor toekomst bieden? Mijn ouders, conservatief als ze waren, zouden een eventuele scheiding tussen Leon en mij nooit accepteren, al wisten ze dat Leon me slecht behandelde. In hun ogen moest ik hem gehoorzamen want mijn vader was een net zo’n dominant type en mijn moeder accepteerde dat ook. Stiekem hoopte ik dat Leon zou veranderen, want er waren ook goede dingen in ons leven gekomen; financiële stabiliteit, vakantietjes, goede scholen voor de kinderen en zorg en zekerheid.
Mijn zoons zijn nu vier en zes jaar. Ze gaan sinds kort naar school, waardoor ik mijn handen vrij heb. Maar in de afgelopen jaren ben ik onzeker geworden tot op het bot. Ik durf niks meer en heb nu psychische problemen zoals pleinvrees en paniekaanvallen. Ik kan niet eens fietsen en autorijden. Mijn man scheldt me uit en onze relatie is bijzonder slecht. De enige reden dat ik bij hem blijf is omdat ik me te zwak voel om te gaan. Naar een psycholoog gaan durf ik niet, want ik ben bang dat als we ooit zullen scheiden, hij dat tegen me zou gebruiken waardoor ik de voogdij van de kinderen verlies. Ja, ik heb een Nederlands paspoort, dus ik kan van hem af. En vaak speel ik met die gedachte, maar hoe ga ik weg? Ik ben mezelf volledig kwijt geraakt en heb geen idee wat ik kan of wil. Leon zegt dat mijn onzekerheid mijn probleem is wat ik zelf moet oplossen. En ergens heeft hij gelijk. Maar voor mijn gevoel is hij de oorzaak van alles. Voordat ik hem ontmoette was ik een open, vrolijk meisje met veel in haar mars en nu ben ik een zielig kasplantje geworden, alsof ik ben afgebroken en de kracht niet meer heb. Hij gaat nog steeds vreemd en gunt me geen tijd voor mezelf om mezelf te ontplooien. Er is nul respect. De ene keer doet hij lief, vervolgens walst hij over me heen. Eigen schuld, dikke bult, want ik laat over me heen lopen. Eigenlijk kwam ik hier al naartoe als nederige vrouw en was dat de voornaamste reden waarom hij op me viel.
Egoïstische controlfreak
Dat mijn kinderen de dupe worden is nog het ergst, want de sfeer thuis is te snijden. De stiltes zijn erger dan het geschreeuw. De lucht trilt bijna van frustratie en ik kan niet geloven dat ze er niks van voelen. Ik ben er geen leukere moeder op geworden; als ze naar de snackbar willen om een ijsje te halen, zeg ik in al mijn overspannenheid: ‘nee!’. Vervolgens, als ze vragen ‘waarom niet’, of ‘wat is er?’, negeer ik ze, omdat ik het niet aankan.
Nu probeer ik met andere importvrouwen te praten, oude vriendinnen uit Bulgarije die ook hier wonen met hun nieuwe man, in de hoop te kunnen ontsnappen uit deze gevangenis. Ze begrijpen me beter dan Nederlandse vrouwen, die doen altijd zó stoer en koelbloedig. Dan roepen ze dat het zo goed met ze gaat, terwijl dat helemaal niet altijd zo is. En als je vertelt dat je niet werkt, ben je een nobody. In Nederland moet je niet te afhankelijk zijn van je man, want dan word je niet gerespecteerd. Ze hebben gelijk, want ik deed het helemaal verkeerd. Dat is de les die ik nu heb geleerd. Maar het is niet makkelijk wanneer je in een nieuw land komt, geen opleiding hebt, door je man onder de duim wordt gehouden, maar wel ineens zo geëmancipeerd zou moeten worden als Nederlandse vrouwen. Bovendien wíllen veel mannen helemaal geen geëmancipeerde vrouw. Ze willen een onderdanig poppetje! Ze zoeken ons niet voor niets op. Ze gebruiken buitenlandse vrouwen en hebben vervolgens het lef om ze golddigers te noemen als het mis gaat. Veel van hen gaan vreemd en onderdrukken hun vrouwen waardoor ze ondergeschikt blijven. Andere Oost-Europese vrouwen kunnen het beamen. Leon zégt dat hij wil dat ik zelfstandiger word, maar of hij het écht wil is een tweede. Ik ga nu mijn eigen leven te gaan leiden, met of zonder hem. Alleen al voor mijn kinderen moet ik deze spiraal doorbreken. Dus laatst ademde ik diep in en opperde ik dat ik een secretaresseopleiding wilde doen in de avond. Hij draaide helemaal door. Want de avonden wil hij weg, naar de kroeg, of hij waar ook uithangt. Een poging tot zelfstandigheid werd ondermijnd. Alias, mijn Hollandse man is een egoïstische controlfreak en hij is niet de enige. En wij, Oost-Europese vrouwen worden scheef aangekeken.”
Dit artikel is verschenen in Viva. Namen zijn gefingeerd.
