Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_field type=”email” label=”Mail (niet verplicht)” required=”false” /][paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]
Dat die spannende verhalen over vreselijke schoonmoeders niet uit de lucht komen vallen, bewijst Lianne (33). De liefhebbende moeder van haar vriend is een ware nachtmerrie.
“Tijdens onze eerste ontmoeting op een familiediner leek mijn schoonmoeder een interessante vrouw. Ze was intelligent, reisde de wereld rond, had in verschillende landen een optrekje, een fantastische carrière in onroerend goed én ze zag er nog altijd jong en mooi uit. Ze ontving mij en mijn kersverse vriendje in haar weelderige huis aan de Haagse gracht, waar we voor het diner waren uitgenodigd. Aangezien ze grotendeels in Duitsland woont en haar twee kinderen niet zo vaak ziet, maakt ze daar altijd een feestje van. Het was tot in de puntjes verzorgd: een vijfgangendiner, een mooi aangeklede tafel en champagne met zorgvuldig gestylde hors d’oeuvres vooraf. Haar aanzienlijk jongere vriend assisteerde haar en samen walsten ze met champagneflûtes op dienblaadjes door de immense balzaal die ze haar huiskamer noemde. Ze had behoorlijk veel energie voor iemand van in de zestig. Ik moet toegeven: ik was onder de indruk. Later hoorde ik van mijn vriend dat ze me een leuk type vond. Fijn, dacht ik, want wat is er leuker dan een hippe schoonmoeder die ook nog eens blij is met jou? Enfin, geen vuiltje aan de lucht.
Ja, ik had tijdens die eerste avond wel in de gaten dat ze behoorlijk dominant was, maar dat zag ik vooral als positief. Zij had de wijsheid in pacht en kon me alleen maar dingen leren. Bovendien woonde ze in het buitenland, dus we zouden niet veel met haar te maken hebben. Geen wekelijkse bezoekjes, geen bemoeizucht en geen concurrentiestrijd. Ideaal.
De barstjes begonnen zich langzaam maar zeker te vertonen tijdens de eerste keren in haar vakantiehuis. Ze maakte ineens gemene opmerkingen waarvan ik dacht: is dit een grap? Of meent ze het echt? ‘Je kunt echt niet echt koken, hè?’ sneerde ze een keer. Of toen ik de Grazia las, snoof ze minachtend dat zij dat soort trash niet kocht. De volgende dag betrapte ik haar er wel op dat ze er vol interesse doorheen bladerde. Ook viel me op dat ze behoorlijk vol van zichzelf was, alles draaide om haar en haar vriend. Die eerste keer in haar huis zag ik weinig familiefoto’s, wel foto’s van haar zelf. Intussen had ik een iets beter beeld van haar kunnen vormen dankzij de inside info van mijn vriend. Ik wist bijvoorbeeld dat ze vroeger haar kinderen dag en nacht bij de nanny onderbracht, omdat zij altijd werkte. Of dat ze mijn vriendje altijd naar zijn oma bracht, zodat zij dagenlang kon shoppen. En het ergste: dat ze hem als baby met Maxi-Cosi en al in de garderobe van de discotheek dumpte, terwijl zij de hele nacht stond te dansen. Op zijn verjaardag was ze er niet en haar dochter bracht ze bij verschillende stiefvaders onder, want mannen verslond ze bij de vleet. Ik kreeg het gevoel dat ze haar kinderen nogal had verwaarloosd, maar die observering werd niet door manlief gewaardeerd. Want, en dat siert hem, zijn zwak voor zijn Mama is groot. Hij accepteert haar zoals ze is.
Valse glimlach
Voor mij was ze in het begin nog steeds een geweldige vrouw tegen wie je kon opkijken. En haar dominantie, dat kon ik wel aan. Het waren de kwetsende, arrogante opmerkingen die me uit mijn balans brachten. Zoals tijdens mijn eerste zwangerschap, die ene kerst, toen we weer in haar vakantiehuis waren. Ik droeg een trui met een laag decolleté. Met een valse glimlach zei ze: “Je hoeft nu niet meer sexy te zijn hoor, je wordt nu moeder.” Of ze legde bijna rauw, rood vlees op mijn bord en flipte wanneer ik vroeg of ik het vlees wat meer doorbakken mocht omdat ik zwanger was. Als ik moe was en een middagdutje wilde doen, riep ze dat ik me aanstelde. En dat zij tijdens haar zwangerschap doorwerkte tot de dag van haar bevalling. Slapen deed je alleen ’s nachts! Ze voelde zich superieur aan iedereen en moest dat altijd laten weten.
Op een gegeven moment dacht ik dat ik jaloezie bespeurde. Toen ik een jurkje had gekocht, zei ze: ‘Die is te klein voor jou hoor, jij hebt echt geen maat 34. Je bent absoluut niet dunner dan ik!’ En die monologen… Of eigenlijk, dialogen. Elke avond moesten we met z’n allen naar de verhalen van haar en haar vriendje luisteren die ook nogal vol was van zichzelf. In eerste instantie leuk, maar na urenlang geblaat over hun grote, mooie huis, hun rijke vrienden, hun kijk op de zaken, hun vak en veel uiterlijke oppervlakkigheid, wat zo’n beetje de basis vormt van hun leven, word je wel een beetje murw. Wij waren hun publiek. Dat haar zoon, dochter, ik en nog wat familie ook een verhaal hadden, was niet interessant. Ook haar bemoeienissen waren ondraaglijk: hoe ik mijn zwangerschap moest beleven, wat ik aan moest trekken of ik wel of geen borstvoeding moest geven, hoeveel ik moest werken…
Er was een tijd waarin ik dacht dat ze was veranderd en ik het gevoel had dat ze wel aardig deed. Even kreeg ik het gevoel dat ze me waardeerde, maar dat was van korte duur. Toen we ons tweede kindje kregen, heeft ze me ooit een keer een goede moeder genoemd, maar verder bleef haar houding onveranderd. Uiteraard heb ik mijn vriend erop geattendeerd dat ze nogal kwetsend is. En dat ik onzeker word van haar gedrag. Maar al die tijd heeft hij er niks van gezegd en dat heeft tot de nodige spanningen geleid. Tot de laatste kerst, toen nam hij het voor mij op. En dat escaleerde. Misschien dat hij nu eindelijk ook een beetje inzag hoe ik me voelde, aangezien zijn moeder die hele week al geërgerd rondliep en ons het gevoel gaf dat wij en de kinderen niet welkom waren. Ik vond het ongelofelijk. Ze ziet ons misschien twee keer per jaar en dan zou ze juist moeten genieten van haar kleinkinderen. Het conflict begon pas echt toen zij en haar vriend op de kinderen zouden passen, zodat wij een keertje samen uit eten konden gaan. De jongste werd in de wagen gelegd en achter het dressoir geduwd. Ze had er duidelijk geen zin in. Ik merkte op dat het misschien gezelliger voor de kleine zou zijn als ze bij hun in de zithoek mocht liggen en ze een oogje in het zeil konden houden. Mijn zorgzaamheid werd niet gewaardeerd. ‘Denk jij dat ik mijn kleinzoon laat stikken?’ lispelde ze. Voordat ik iets kon uitbrengen, duwde mijn vriend me zachtjes naar buiten en liepen we richting het restaurant. Die avond heb ik hard gehuild. Of het nu de hormonen van de borstvoeding waren of haar enge reactie weet ik niet, maar ik had het helemaal gehad.
Toneelstukje
De volgende dag hebben we haar geconfronteerd. ‘Lianne was gister erg overstuur,’ zei mijn vriend. Ik zei voorzichtig dat ik haar opmerkingen kwetsend vond en dat ik het gevoel had dat ik niet goed genoeg voor haar was. Haar reactie was buitenproportioneel. Ze begon bijna te hyperventileren, gilde dat ze mij nooit had willen kwetsen en rende melodramatisch haar huis uit. Het was duidelijk: ik was nu ineens de boeman. We renden als in een film achter haar aan, maar er viel niet met haar te praten. Later vluchtte ze naar haar slaapkamer. Daarna, toen ze terugkwam, deed ze alsof er niks was gebeurd. Ze wilde niet praten en dat was dat. Het toneelstukje ging weer verder.
Na die week heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Ook niet nadat ik haar een zelfgemaakt schilderijtje van ons en de kinderen met een persoonlijke, warme boodschap van mij als goedmakertje had toegestuurd, om die nare week te doen vergeten. Ze bedankte mijn vriend. Pas toen hij zei dat ze mij moest bedanken, stuurde ze me een kort bericht. Nu denk ik: ik lijk wel gek dat ik haar nog cadeautjes stuur. Na elke vakantie wil ik haar eigenlijk liever niet meer zien. Maar dat zeg ik elk jaar. En elk jaar vervaagt dat gevoel weer en ga ik met goede moed naar haar toe. Om vervolgens weer teleurgesteld en uitgeput thuis te komen. Ik vind het jammer, want ze is de oma van mijn kinderen en ik wil het graag anders. Maar hoe? Hoe kun je zo’n zelfzuchtig, narcistisch type duidelijk maken dat ze zich anders zou moeten gedragen? Natuurlijk vraag ik me af waarom ze zo doet. Is ze bang om ouder te worden? Ben ik een bedreiging? Doe ik iets verkeerd? Volgens mijn vriend is dit gewoon haar manier van doen. ‘Rustig blijven en het van je af laten glijden,’ is zijn devies. Als zoon is hij hier een ware meester in. En ik probeer het steeds weer, tevergeefs. Want elke keer voelt het als watertrappelen in een golfslagbad.”
Namen zijn gefingeerd.
Dit artikel is verschenen in VIVA.
