Ken je ze? Voorbeeldige vriendinnen met wie zogenaamd nooit iets mis is? Juno is zo iemand, en haar vriendin Arabella is er klaar mee.
Arabella (35) “Daar zaten mijn vriendin Juno en ik, samen in die bar. Voor de zoveelste keer moest ik aanhoren hoe geweldig haar leven was. Bij andere vriendinnen en bij mezelf hing de liefdesrelatie na het krijgen van kinderen aan een zijden draadje, bij Juno bleef alles ‘super’. “Bart en ik hebben nog steeds zulke goede seks!”, schreeuwde ze van de daken. Dit riep ze al acht jaar lang. En ik begon me er steeds meer aan te ergeren. Was ik jaloers? Bij mij was het allemaal niet zo perfect: mijn man en ik hadden regelmatig ruzietjes of relatiestress sinds ik moeder was. Ging het echt zo goed? Het klonk geboetseerd, gestyled, net als haar exclusieve outfits. In Juno’s leven was alles perfect. Denk niet dat ze ooit in een H&M T-shirtje en spijkerbroek aan kwam zetten, omdat ze weer een slapeloze nacht had gehad en geen zin had om uren voor de kast te staan. Nee, de mooiste outfits werden voor welke gelegenheid dan ook uit de kast getoverd, of we nu met de kinderen in het park in de modder stonden of niet. Hier, in deze bar zat ze ook helemaal opgedoft tegenover me, met het steeltje van haar wijnglas vastgeklemd tussen haar gemanicuurde nagels. Nu kon het wel waarderen dat ze zo fashionable bleef in de luiertijd terwijl andere moeders zichzelf verslonsden en erbij liepen als zwerverachtige bagladies. Zij probeerde er tenminste toch nog iets van te maken. Toch klopte iets in haar picture perfect niet. Alleen deelde ze dat niet meer met mij.
Vroeger was dat anders, toen vertelden we elkaar alles. Juno en ik kenden elkaar al sinds de middelbare school. Ze was toen al uiterlijk- en statusgericht. Ze kocht de duurste make-up, crèmes en kleding, voor zover ze zich dat kon veroorloven, terwijl ik tevreden was met een H&Metje. Haar nagels moesten perfect gemanicuurd zijn en dagelijks was ze uren bezig met zelfbruiningscrèmes. Rimpels krijgen was zoiets als de naderende dood. “Niet lachen Arabella, je moet nóóit lachen!”, zei ze bloedserieus, “want dan krijg je lijntjes!” Alleen daarom moest ik al om haar lachen. Maar soms vond ik haar obsessief, zoals ze bezig was met crèmes, serums, en al die dozen vol make up. Natuurlijk, we deelden een passie voor schoonheid en tutten, maar ik was lang niet zo gedreven en perfectionistisch als Juno. Rijkdom of welvaart of de waan daarvan en schoonheid leken haar zuurstof te zijn. Lekker oppervlakkig, zul je denken. Maar Juno was ook lief, stond altijd voor me klaar en ik voor haar. Ik kon echt op haar bouwen. We konden enorm lachen om de stomste dingen. En: we trokken allebei altijd de verkeerde jongens aan. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, spraken we dagenlang over: “Waarom heeft hij niet gebeld? Hoe lang heeft hij niet had gebeld? Zou hij me nog leuk vinden?” Als ware shrinks stortten we ons op de psychoanalyse van ‘onze’ mannen, die altijd onbereikbaar waren. In feite waren we natuurlijk twee jonge onzekere meisjes die een zwak hadden voor fouterikken omdat we allebei emotioneel onbereikbare vaders hadden en herkenning vonden in de vrijbuiters, om er maar een korte, Freudiaanse psychoanalyse op los te laten. Maar dat was iets wat ik pas achteraf begreep.
Immer geweldige seks
Onze vriendschap hield stand na de middelbare school. In die tien jaren waarin we allebei de ene na de andere foute vent hadden verslonden, behoorlijk waren gekwetst door types met loze beloften en vaak jankend bij elkaar in de armen waren gevallen, hadden we ons lesje geleerd. We sloten een pact: we zouden ons nóóit maar dan ook nooit meer inlaten met mannen die het niet goed met ons voor hadden! Het lukte. En alsof de goeierds konden ruiken dat wij open stonden voor het grote geluk, vond Juno haar prins. En ik ook.
Met dit geluk veranderde onze relatie. Niet meteen, het ging geleidelijk. Juno’s prins was een Amerikaanse expat met een vette baan en een dikke auto onder zijn kont. Ik weet niet of ze hem daarop had uitgekozen, maar het zou me weinig verbazen. Ik had een intellectuele kunstenaar aan de haak geslagen. Langzaam maar zeker werd ik verliefd. Juno ook, en daar ging ze ver in. Ze halveerde haar baan, trok bij hem in in zijn waanzinnig grote huis en alles draaide om haar relatie met hem. Onze gesprekken veranderden. Ineens was haar leven ‘geweldig’ want ze werd overladen met cadeaus en juwelen. Althans, in den beginne. En dat was fijn. Maar als je vader en moeder wordt verandert je relatie enorm: hij komt onder druk te staan. De romantiek valt soms weg en maakt plaats voor gesnauw over wie er nu weer midden in de nacht uitgaat en de luiers verschoont. Terwijl alle kersverse moederende vriendinnen om me heen klaagden, bleef zij met een big smile vertellen hoe happy ze was. Daarbij veranderde ze steeds meer in een überzoet Ralph Lauren tutje met een bijna bovennatuurlijke drang naar aanzien: haar kinderen móesten op hockey bij het meest felbegeertde eliteclubje van de stad, ze wilde weg uit hun buurtje omdat de scholen te zwart waren zaten, ze wilde alleen maar op de grachtengordel wonen, en poogde alleen maar te dineren op plekken die de gewone man niet kon betalen. Ik constateerde het obsessieve wat erachter schuilde, het ‘kijk mij eens chique zijn’ gehalte wat er zo langzamerhand ervan af spatte. Ze was geen elite, maar wilde het wel heel graag zijn. Toch kon dat me niks schelen. Het was vooral het feit dat ze niks meer met me deelde wat me stak. Althans, niks ‘echts’. Haar waterval van vreugde wat betreft haar relatie, deed me doen twijfelen. Dat van de daken werd geschreeuwd hoe goed hun seksleven na acht jaar nog was, zelfs in de luiertijd… ik vond het intrigerend. Zou ze echt zo’n perfecte relatie hebben? Als iemand acht jaar lang zo vol lof over haar relatie spreekt, zet ik te er mijn vraagtekens bij. Haar man was nooit thuis. Altijd aan het werk. Hij ging geregeld een paar dagen weg en liet haar alleen met de kinderen. Hij verdween dan een paar dagen naar Zuid-Frankrijk om met zijn vrienden te feesten. Nooit hoorde ik een twijfel of onzekerheid omtrent zijn afwezigheid. Een gemis. Alles was kuis en draaide om hem en het gezin. Alsof ze haar afwezige vader had ingewisseld voor deze man die al het gemis goed moest maken en ze nu onder de plak zat waardoor haar eigen gedachtegoed pats boem van de tafel werd geveegd.
Droomwereld
Steeds meer vroeg ik me af waarom ze zo krampachtig bezig was met het creëren van dat perfecte plaatje. En waarom ze geen lief en leed meer met me deelde. Het moest in mijn ogen nu maar eens duidelijk worden. Had ik iets misdaan? Zou ze tegen andere vriendinnen wel open en eerlijk zijn? Verdomme, dacht ik, ik ga haar nú vragen hoe het zit! Dus sleepte ik haar mee naar die bar en bestelde een fles wijn. Ik was nerveus, bang dat ze de vriendschap zou verbreken als ik zou vertellen dat ik ons contact nogal oppervlakkig vond. Ze sprak weer over haar geweldige leven, zoals altijd. Hoe later het werd, hoe kwetsbaarder ik mezelf opstelde, in de hoop dat zij zichzelf opende. Ze luisterde als geen ander, maar liet niets los. Alles om haar schijnhuwelijk in tact te houden, als een glimmende luchtbel voordat hij uit elkaar spatte. Tot ik het eruit gooide. “Waarom vertel je me nooit meer over jezelf? Alles is altijd zo koek en ei, wat houd je verborgen?” Zo, daar was ik vanaf, wat voelde ik me opgelucht! De waarheid lag naakt op tafel en ze zweeg. “Dit bedoel ik dus”, vervolgde ik, “Ik heb het gevoel dat je nooit meer echt eerlijk tegen me bent, zoals vroeger. Gaat alles wel écht goed met je?” Ze keek me stil aan. “Nee eigenlijk niet. Ik had gewoon geen zin om erover te praten, ik wil niemand ergens mee lastig vallen. Ik moet het toch zelf oplossen.” “Lastig vallen met wat?” vroeg ik. Ineens barstte ze los: “Bart had een affaire en ik ben er kapot van.” “Wat?”, zei ik vol ongeloof. “Ja, hij was steeds in het buitenland voor werk, en elke keer werden er weer een paar dagen aan vastgeplakt. Ik kwam erachter via een smsje in zijn telefoon. Hij zegt dat het niks voorstelde, dat hij haar maar een paar keer heeft gezien, maar ik weet niet meer wat ik moet geloven.” Haar ogen veranderden van koel naar schichtig en ze bleef maar door ratelen, als vanouds, terwijl de tranen plots over haar wangen stroomden. Ik was verbijsterd. “Ik heb die sloerie zelf opgebeld, maar ook zij blijft vaag over hoe het zit. Hij zegt dat het voorbij is. Ik wil hem kunnen vertrouwen, want ik wil absoluut niet bij hem weg! Dan zou mijn hele leven overhoop liggen! Dus ik ga er maar vanuit dat het over is, zodat ons leven weer in rustig vaarwater komt. Ik bedoel: we waren net bezig met het zoeken van een nieuw huis!”, ratelde ze verder. Mijn mond viel open. Ik wist niet wat ik moest zeggen of hoe ik haar kon adviseren, maar het kwartje viel. “Wil je dit niet eerst even goed uitzoeken voordat je een huis koopt?”, opperde ik voorzichtig, terwijl ik haar aanhaalde. “Nee, echt, het moet goed komen. Wij horen bij elkaar, we zijn een gezin. Dat geef ik niet zomaar op!”, riep ze vastbesloten. Ik voelde met haar mee. De avond eindigde op een sombere noot. “Ik moet gaan”, zei ze, opgelucht omdat ze eindelijk haar trieste verhaal had kunnen delen. Ze veegde haar wangen af en graaide naar haar dure tas. “Morgen weer vroeg op; ik heb een afspraak met de makelaar.” En weg was ze, terug naar haar sprookjeskasteel. Beduusd na haar openbaring bleef ik zitten. Ik voelde met haar mee, maar was ook opgelucht, omdat ze nu eindelijk eerlijk tegen me was geweest. Ik begreep haar dilemma. Zelfs dat ze haar kop het liefste in het zand wilde steken voor alles en iedereen om haar gezin te redden. Al wist ik niet of het goed af zou lopen. Die dag daarna belde ze me. Het contact was als vanouds. Ook zij was blij dat ze me in vertrouwen had genomen, want het leek alsof we weer dichter bij elkaar waren gekomen. Onze vriendschap was nog steeds echt en oprecht. Als een stabiele factor in haar perfecte droomwereld waarin ineens alles onzeker was.”
Dit artikel is verschenen in VIVA.
Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]