‘Het gezicht van de echoscopiste en sprak boekdelen… Het was WEER mis.’
Roos beleefde miskraam na miskraam. Uiteindelijk heeft ze toch nog een zoontje gekregen.
Roos 40: “Ik heb mijn leven lang een kinderwens gehad. Echter, voor het krijgen van een kind, heb je een man nodig en van mijn twintigste tot mijn dertigste jaar leek de prins op het witte paard een andere route te hebben genomen. Ik had wel vriendjes, maar die waren niet de moeite waard. Zo ook toen ik vijfendertig jaar was; ik kreeg toen een relatie met iemand die totaal niet bij me paste. En wat denk je? Pats boem, meteen was het raak: ik was voor de eerste keer zwanger. Echt blij was ik niet, ik zat in een slechte relatie en op dat moment waren we ook in een familiedrama beland. De man van mijn zus lag op sterven en iedereen was er kapot van. Geen goede ingrediënten dus voor het krijgen van een kind. En alsof het van bovenaf werd gestuurd, kreeg ik in die eerst weken mijn allereerste miskraam. Ondanks dat het beter was zo, deed het wel pijn; het is toch, al is het nog zo klein, een kindje wat je verliest. Vlak daarna ging de relatie stuk, en dat was maar goed ook, want dit was niet de man met wie ik oud wilde worden.
Anderhalf jaar later ontmoette ik mijn huidige vriend. We gingen al snel samenwonen en nog geen half jaar daarna, was ik over tijd. Ik kon mijn geluk niet op! Maar toen ik na een paar weken naar de huisarts ging, bleek het vruchtje niet goed te groeien. Niet lang na deze constatering, kreeg ik weer een miskraam. Ik was inmiddels al 37 jaar en wilde écht snel zwanger worden.”
Spannende week
Een half jaar later, om precies te zijn maart 2003, werd ik voor de derde keer zwanger. Drie keer is scheepsrecht!, dacht ik nog. Met goede moed gingen we rond de zevende week naar het ziekenhuis voor een echo. De gynaecoloog bekeek de echo en zei dat de vrucht nog wel levend was (het hartje klopte!), maar dat het niet groot genoeg was. “Het kan vriezen of het kan dooien. Kom maar over een week terug, dan kunnen we er meer over zeggen”, was zijn advies. Natuurlijk was dit een vreselijk spannende week. Iedere keer ging ik naar het toilet om te kijken of er geen bloed op het WC-papier zat, alsof ik van het slechtste uit ging omdat ik al twee keer eerder een miskraam had gehad. En inderdaad, op een gegeven moment zag ik wat lichtroze bloed… Misschien een innesteling bloeding?, dacht ik hoopvol. Door er veel over te lezen wist ik inmiddels dat dit kon. Maar het bleef heel licht doorbloeden, dus ik vreesde het ergste. Toen ik de volgende dag weer een echo kreeg, zag ik het al aan het gezicht van de echoscopiste. Ze zocht en zocht op het scherm. Het zweet stond op haar voorhoofd, maar ze kon geen kloppend hartje vinden. Ik voelde me ontzettende rot. Ze vroeg of ik het vruchtje vanzelf los wilde laten komen of dat ik gecurateerd wilde worden. Ik koos voor het laatste, omdat ik maar al te goed wist hoe naar die eerste twee keren waren geweest: een bloedbad plus een vreselijk leeg gevoel. Bovendien kon het nog weken duren voordat de boel zou loskomen en daar wilde ik niet op wachten. Ik weet nog dat ik vlak voor de curretage vroeg: “Mag ik alsjeblieft nog een echo…? Misschien zit het er toch nog..” Uiteraard wisten zij dat het er echt niet meer zat, maar ze lieten me toch nog kijken. Hele lieve mensen waren het. Mijn vriend is al die tijd positief gebleven, hij was zo’n schat.. Elke keer stak hij me weer een riem onder de rug.
Nachtmerrie
September 2003, weer een half jaar later, had ik inmiddels al een Persona gekocht om zo snel mogelijk weer zwanger te worden. Waar ik die goede moed vandaan haalde, weet ik niet, maar ik gaf niet op! Binnen een paar weken had ik al een vermoeden dat het weer raak was. Ik kocht meteen een zwangerschapstest en zag een zwak streepje. Twijfelachtig dus. Was ik nu zwanger of niet? Volgens de huisarts was ik zwanger, maar om een lang verhaal kort te maken: ook deze vierde zwangerschap mocht niet lang duren. In de zevende week brak de boel weer los. In januari 2004 werd ik voor vijfde (!) keer zwanger en die eindigde exact hetzelfde als de vierde keer. En alsof de goden ermee speelden: weer een half jaar later, september 2004 werd ik wéér zwanger. Het was nu de zesde keer en ik had er nog maar heel weinig vertrouwen in. Na zeven spannende weken, gingen mijn vriend en ik samen naar het ziekenhuis voor de echo. Weer zat ik vol spanning in de wachtkamer. Zou het nu wel levend zijn? Weer was ik doodzenuwachtig. Mijn vriend stelde me gerust en zei dat hij dit keer zeker wist dat alles goed zou zijn. We gingen kijken en waren over the moon. Het hartje klopte en het vruchtje was precies zo groot zoals het bij 7 weken moest zijn! Ik durfde het bijna niet te geloven. Zou dit hem echt worden? Bij tien weken kreeg ik weer een echo en ik was verschrikkelijk nerveus. Toch durfde ik iets verder te denken dan daarvoor. Misschien zou het nu wel echt goed zijn.. Ik keek naar het gezicht van de echoscopiste en dat gezicht sprak boekdelen… Het was WEER mis! Nee! Ik sprong zowat uit mijn vel. “Hoe kan dat nou!?”, kon ik alleen maar roepen. “Het hartje klopte drie weken geleden nog!” De echoscopiste zei dat zij echt goed had gekeken. Huilend lag ik op de stoel, ik kon niet geloven dat het weer mis was. Meteen maakten we een afspraak met een gynaecoloog om helemaal onderzocht te worden. Wat was er aan de hand? Waarom kreeg ik miskraam na miskraam? In wat voor nachtmerrie was ik beland?
Onderzoeken
De gynaecoloog heeft wat testen bij me gedaan en ik werd wederom gecurateerd (voor de derde keer!) Mijn vriend en ik deden een chromosomentest en ik moest allemaal bloedonderzoeken doen. De chromosomentest was goed, maar ze kwamen er wel achter dat ik auto-immuun afwijking had, een lichte afwijking waardoor ik dikker bloed had. Hiervoor moest ik bloedverdunners slikken. Die auto-immuun afwijking zorgde ervoor dat mijn immuunsysteem niet goed werkte en dat zou heel misschien invloed kunnen hebben gehad. Dit is achteraf echter nooit bewezen. Toch zouden de bloedverdunners wellicht de kans op miskramen kunnen verminderen. Ik slikte de pillen, maar zag het allemaal niet meer zitten. Ik had het zó gehad met miskramen en zwanger worden, dat ik besloot het op te geven. In de week dat Theo van Gogh overleed, werd ik gecurateerd. Ik lag alleen maar in bed en voelde me heel down en out. Een maandje later, in januari, lapte ik mezelf weer op en besloot ik de bakens te verzetten. ‘Ik wil mijn leven niet in het teken laten staan van geen kinderen kunnen krijgen en ga het gewoon op een andere manier invullen. Dan maar geen kind!’, dacht ik. In januari zijn we een maand naar Thailand gegaan en we hadden een geweldige tijd. ‘Zo gaat ons leven er van nu af aan uitzien en hier kan ik ook prima mee dealen!’, was mijn redenatie. Mijn vriend had al twee dochters, dus hij vond het prima zo. Toch heb ik geen voorbehoedsmiddelen gebruikt. Misschien dat er onbewust toch nog een stemmetje in me zei : ‘je weet maar nooit…’
Kloppend hart!
Wat overigens heel zuur was, was dat ik bij die zesde zwangerschap hoorde dat een goede vriendin van mij ook zwanger was. Bij haar is het wel goed gegaan. Aan de ene kant was ik natuurlijk heel blij voor haar, maar het was ook een heel bittere pil die ik voor mijn kiezen kreeg. Helemaal toen ik eind mei op kraambezoek ging. Ik wist dat ik blij moest zijn voor haar en mezelf niet voorop moest stellen. En ik weet nog dat ze zei: “Ik ben zo blij, maar ik ben ook zo verdrietig voor jou..” Het bizarre was dat ik zelf op dat moment al weer zwanger was geworden, alleen wist ik het nog niet! In juni 2005 kwam ik hierachter. Het was de zevende zwangerschap en ik durfde absoluut niet te geloven dat het nu goed zou gaan. Ook durfde ik het aan niemand te vertellen, want stel dat het weer mis ging? Het onverwachte gebeurde: de zeven weken echo was helemaal goed. Het hartje klopte, het zag er allemaal prima uit. Zou dit het dan toch zijn?, dacht ik nog. Maar ik durfde er niet op te rekenen. Omdat het zo stressvol was, mocht ik iedere week een echo doen. Bij week acht zag het er goed uit, bij negen weken was ie weer een beetje gegroeid. Iedere keer als ik net in het ziekenhuis was geweest, dacht ik: yes, het gaat goed! Maar naarmate de week vorderde, werd ik onzekerder. Na tien weken kreeg ik in het weekend een bloeding. De stress schoot al weer in mijn lijf en we zijn meteen naar de eerste hulp gegaan. De assistent onderzocht me en zei heel bot: ‘De baarmoedermond is nu nog dicht, maar dat kan altijd nog veranderen. En als het nu goed is, kan het bij de bevalling misgaan. En als je kindje drie jaar is en op zijn fietsje rijdt, kan hij onder een auto komen.’ Wat een rotwijf was dat! De volgende dag heb ik een afspraak gemaakt met mijn gynaecoloog en godzijdank zei hij dat alles er prima uitzag.
Zielsgelukkig
De weken daarna waren een triller. Bij twaalf weken deed ik mee aan een onderzoek bij een gynaecoloog in opleiding, waardoor ik steeds extra echo’s kon krijgen. Ik weet nog dat hij tegen me zei: “Joh, je bent nu drie maanden zwanger, alles ziet er prima uit en er kan weinig misgaan.” Zijn woorden maakte me zó blij. Stel je toch eens voor dat dit echt een baby zou worden! Tot en met de zestiende week ging alles goed. Ik kreeg foto’s mee en showde ze trots aan de wereld. En het onverwachte gebeurde: de hele zwangerschap ging goed! Ik was natuurlijk continue op mijn hoede, vond het allemaal ontzettend spannend, maar genoot er ook intens van. Ik was zo blij met mijn dikke buik en met het gegeven dat daar echt een baby in zat. In februari is Jimmy geboren, een lekker dikke negenponder. Ik was eenenveertig jaar en zielsgelukkig! Vanwege mijn bekkeninstabiliteit moest ik twee weken plat liggen, maar het boeide me niks. Ik genoot ontzettend van die kleine, zat op een knalroze wolk en vond zelfs de borstvoeding geweldig.
Toen Jimmy anderhalf was, ging mijn leven over rozen. Ik was lekker aan het lijnen, aan het werk en we waren echt een gezinnetje. En wat denk je? Wonder boven wonder werd ik weer zwanger. Gek, want tijdens mijn eisprong had ik expres geen seks gehad. Toch gebeurde het. Wat nu? Ik had nooit gedacht aan een tweede en twijfelde enorm. Zou het nu weer goed gaan? Dit was inmiddels de achtste zwangerschap.. Langzaam maar zeker begon ik er zin in te krijgen, want mijn gynaecoloog verzekerde mij dat ik makkelijk een gezond broertje of zusje voor Jimmy op de wereld kon brengen. Die eerste echo was goed, maar bij de tweede echo, zag ik het al weer voor mijn ogen gebeuren. Het ging mis. Ik heb het een dag moeten verwerken, maar dit verdriet stond niet in vergelijking met die andere miskramen, omdat ik Jimmy had. Ik heb een vierde curretage gehad en ben linea recta voorbehoedsmiddelen gaan gebruiken. Geen miskraam meer voor mij! Toch ben ik achteraf blij dat ik het zo lang heb volgehouden, want na zes miskramen, kwam onze allerliefste Jimmy in ons leven. Zo zie je maar. Het is ons uiteindelijk toch nog gelukt.”
KADER: Tips van Roos voor vrouwen die meerdere miskramen hebben gehad:
- Laat los dat je zwanger wilt worden. Op het moment dat je je er niet zo op focust, is de kans gek genoeg groter dat het goed gaat.
- Probeer voor ogen te houden dat het na zoveel miskramen toch kan lukken om zwanger te worden. Houd vol, als je het aankunt! Je moet jezelf wel toestaan om er verdrietig over te zijn, maar het moet ook in je zitten om jezelf bijeen te rapen en door te gaan. Verwerk het, praat veel en doormaak het verlies. Dan kun je ook weer met goede moed verder.
- Als het na zoveel miskramen toch niet lukt om een goede zwangerschap te volbrengen, en je gaat geestelijk koppie onder, dan kun je er voor kiezen om je te laten steriliseren. Maar dat is echt een heel persoonlijke overweging
KADER: Over miskramen is nog niet alles bekend. Waardoor zou een miskraam kunnen ontstaan? (bron www.dokterdokter.nl)
Geen vruchtje
Soms is er helemaal geen vruchtje ontstaan en is er alleen maar sprake van een leeg vruchtzakje.
Ernstige afwijkingen
Een miskraam wordt meestal veroorzaakt door afwijkingen in het vruchtje zelf en lijkt dus het gevolg van een natuurlijk selectiesysteem van het lichaam. De afwijkingen in het vruchtje bevinden zich in het erfelijke materiaal dat opgeslagen ligt in de chromosomen. De afwijking is ontstaan tijdens de bevruchting of de latere celdelingen en is daarom meestal niet erfelijk.
Tijdens een volgende zwangerschap heb je daarom geen verhoogde kans om nog een miskraam te krijgen.
Hogere leeftijd
Oudere moeders hebben een verhoogde kans op een miskraam. Op hogere leeftijd is de kans op het ontstaan van afwijkingen aan de chromosomen namelijk groter.
Roken
Roken kan een negatieve invloed hebben op de conditie van de bloedvaten in en naar de placenta. Een slecht functionerende placenta kan leiden tot overlijden van het vruchtje. Niet roken dus tijdens je zwangerschap! Eventueel kun je je huisarts vragen voor hulp bij het stoppen met roken.
Chromosoomafwijking
Jij of de vader van het kind kan een chromosoomafwijking hebben. Dit is iets waar jullie zelf geen last van hebben, maar wat bij het kind tot ernstige afwijkingen kan leiden. In dat geval zal de zwangerschap eindigen in een miskraam.
Een afwijkende vorm van de baarmoeder
Dit is een schot in de baarmoeder waardoor de ruimte in de baarmoeder te klein is. Ook een dubbel aangelegde, te kleine baarmoeder kunnen oorzaken zijn voor een herhaalde miskraam. En ook poliepen, verklevingen die zijn ontstaan na een eerdere ‘curettage’ kunnen zorgen voor een miskraam. Een curretage is een kleine ingreep waarbij de baarmoedermond wordt opgerekt en leeg geschraapt met een soort lepeltje of leeggezogen met een dun slangetje waardoor het vruchtje en het vruchtzakje naar buiten komen.
Stollingsafwijkingen bij de vrouw
Wanneer je een stollingsafwijking hebt, kan dit problemen opleveren met de doorbloeding van de placenta en zo leiden tot een miskraam.
Te veel van Luteïniserend Hormoon (LH)
LH is een hormoon dat betrokken is bij het ontstaan van een eisprong. Sommige mensen hebben zonder bekende reden te veel van het hormoon LH. Hoe een overmaat aan LH tot een miskraam leidt, is niet bekend.
Dit artikel is verschenen in GRAZIA.
Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]