In het brein van een voormalige casanova:
‘Ik voelde mezelf minnaar van de kosmos; vrouwen geloofden alles wat ik zei’
Sam: “Ik ben altijd al een viriele man geweest. Dat zit nu eenmaal in de genen. Maar omdat ik streng gelovig ben opgevoed deed ik er weinig mee. Tot mijn studietijd. Op veldwerk zijn wedstrijdjes wie de meeste vrouwen kan krijgen traditie. Ik deed mee en ontdekte dat ik vaak won. Het werd een sport. Ik was een casanova. Of tenminste, dat dacht ik. Tien jaar geleden kreeg ik een ski-ongeluk, waarbij ik zenuwweefsel beschadigde. Ik kreeg stemmingswisselingen, werd psychotisch en belandde in een kliniek. De eerste keer zat ik vijf weken achtereen in een isoleercel, want ik was een gevaar voor mezelf en anderen. Daarna ben ik ongeveer een jaar zoet geweest met de juiste pillen vinden. Na een lange, zware tijd kreeg ik pillen die aansloegen en kon ik weer functioneren in de maatschappij. Maar daarna sloeg ik pas écht door, vooral op vrouwengebied. Ik belandde in een soort ultieme ‘bord voor m’n kop situatie’, waarin ik dacht dat ik alles kon zien, maar feitelijk alleen de spiegeltjes in mijn eigen caleidoscoop zag. Eigenlijk zat ik in een soort egotrip, waarin ik het middelpunt van het universum was. Ten opzichte van de vrouwen voelde ik mezelf ‘minnaar van de kosmos’. En gek genoeg kon ik deze gedachte aan veel vrouwen verkopen. Ze geloofden gewoon alles wat ik zei.
Multitasken Ik heb jarenlang behoorlijk wat tijd gespendeerd aan het leggen van tarotkaarten en geloofde heilig in wat ze betekenden. De tarot is gebaseerd op de vier elementen: water, vuur, aarde en lucht; de vier eenheden van de kosmos. Ik was daar zo druk mee bezig, dat ik uiteindelijk overal die vier elementen terug zag. Op een zeker moment ontmoette ik op een strandfeestje een exotisch meisje met prachtig, donker krullend haar. Ze droeg een oranje angora trui, had lange benen en een getinte huid. Ze danste om het oplaaiende vuur heen en ik kon alleen maar denken: wow… Dit is Meisje Vuur. Natuurlijk ging ik op haar af om haar te veroveren. En voor ik het wist, werd ik bij haar thuis wakker en hadden we een geweldige nacht gehad. Later in de trein op weg naar huis dacht ik: wacht eens… als er een Meisje Vuur is, moeten er nog drie andere zijn: Meisje Water, Meisje Lucht en Meisje Aarde. Intussen was ik behoorlijk verliefd op deze vurige vrouw. Als ik er nu op terugkijk besef ik dat het een ‘crush’ was. Iets dat even heel intens voelt, maar niet per se diepgang heeft, zoals echte liefde. Maar goed, ik was er van overtuigd dat ik nog drie vrouwen moest vinden en veroveren. In mijn hoofd was ik nog altijd minnaar van de kosmos, die waarde had ik mezelf nu eenmaal toegekend.
Niet lang daarna ontmoette ik meisje Water op het internet. We hadden een ongelofelijk lange chatsessies en het klikte al snel. Ze was iets ouder dan ik, had een eigen bedrijf en leek me een sterke vrouw. Meisje Lucht ontmoette ik in de trein. Ze was een stuk jonger dan ik en had heel grote ogen, een soort Eline Vere typetje. Meisje Water had ik overigens nog niet helemaal ‘ingekopt’ toen. Hoe dan ook: ik was behoorlijk aan het multitasken. Meisje Aarde was de laatste die ik ontmoette, op een feestje van een vriendin. Dit blonde meisje was rustig, bedachtzaam en ging simpel maar elegant in het zwart gekleed. Echt een type steenbok. Gek genoeg klopten de sterrenbeelden van mijn meisjes met de elementen die ik ze had toegekend. Meisje Vuur was boogschutter, Meisje Aarde was steenbok, Meisje Lucht was weegschaal en meisje Water schorpioen.
Fout bezig
Ik had dus vier(!) vrouwen, die ik alle vier het gevoel gaf alsof ik een serieuze relatie met ze had. Dat ging prima. Ik gaf ze alles wat ik in me had; romantiek, liefde, cadeautjes, ik charmeerde ze, schreef mooie passende gedichten… Kortom ik deed mijn uiterste best voor ze. Ik wist precies waar mijn meisjes van hielden en speelde daar heel slim op in. Zo ging ik zorgvuldig te werk, hield alle ballen in de lucht. De meiden wisten vaag van elkaars bestaan, maar doordat ze elkaar nooit gezien hadden, waren ze niet jaloers. Maar ze mochten natuurlijk niks van elkaar weten. En daar ging het uiteindelijk op mis. Een van de meisjes belde me toen ik bij meisje Aarde zat. Ik maakte de fout op te nemen. Vanaf dat moment ontstonden er barsten in mijn bouwwerk. Meisje Aarde keek me aan met zo’n blik van, ‘dit is niet goed’, en ik wist dat ik haar ging verliezen.
Geloof me, ik hield echt van deze meisjes. Maar ik was natuurlijk behoorlijk fout bezig. Ik had het gevoel dat alles om mij draaide, dat ik al die vrouwen wel móest veroveren. Niet dat ik nog in een psychose zat, (en er zijn mannen zat die op deze manier te werk gaan zónder dat ze gek zijn, of zijn geweest), maar ik voelde mezelf nog steeds die minnaar van de kosmos. Ik kies er nu voor om mijn waanideeën in de vitrine te zetten, ben rustiger geworden op vrouwengebied. Als ik aan die tijd terugdenk, kan ik alleen maar zeggen: ‘zo zeg… wat was ìk gek!’
Maar goed, meisje Aarde trok het dus niet meer. Ze hield echt van me, maar begreep niet wat mijn plannen waren. En toen begon het verhoor. Wie waren die andere meisjes, waar was ik eigenlijk bezig? Stukje bij beetje kwamen ze er allemaal achter. Het hele bouwwerk stortte in. Mijn meisjes vielen een voor een af. Meisje Water vertrok als eerste: behalve dat ik blijkbaar toch niet heilig was, kwam haar vriend erachter dat ze vreemdging. Met meisje Lucht heb ik nog jaren contact gehad, maar vriendschappelijk; ook zij had geen zin meer in mijn promiscue gedrag. Meisje Vuur haalde haar schouders op en ging elders verder branden. Alleen meisje Aarde bleef over. Zij hield echt van me. We probeerden mijn kunst- en vliegwerk om te bouwen naar een serieuze relatie, omdat we echt wel gek op elkaar waren. Tevergeefs. De basis was gebaseerd op een illusie en hartstikke rot.
Rustiger leven
Denk nu niet dat ik ineens heel braaf werd toen ik mijn meisjes kwijt was. Nee hoor, ik ging gewoon vrolijk verder met versieren. Maar langzaam begon te dagen dat ik misschien wel mooie zeepbellen kon blazen en vrouwen in die zeepbellen mee kon trekken, maar dat wanneer die zeepbellen uit elkaar spatten, mijn saldo altijd negatief was.
Ik ging bij mezelf te rade, keek om me heen, en besefte dat ik behoorlijk kwetsend te werk was gegaan en veel vrouwen beschadigd had achtergelaten. Het heeft nog anderhalf jaar geduurd voordat ik echt tot inkeer kwam. Het bizarre was dat mijn geovrienden me al die tijd een enorme held vonden. Ze hadden allemaal een vaste vriendin, maar noemden mij een ‘artiest’. Na een rustperiode met veel introspectie ontmoette ik weer een nieuwe vrouw. Zij was nog vruchtbaarder dan ik, een echte vamp. Ik ging weer een tijdje helemaal voor de bijl. Maar ook dat ging voorbij. Het werd nu echt tijd dat ik op zoek ging naar meer dan alleen het lichamelijke.
Op dat moment ontmoette ik mijn huidige vriendin. Ze had twee kinderen, zelfverzekerd, maar had behoorlijk veel vriendjes gehad. Het klikte meteen, bij haar kwam ik tot rust. Ik kon niet anders dan dit serieus nemen. We zijn nu al een paar jaar samen, al wonen we wel apart. Sinds ik haar heb ontmoet kijk ik anders naar vrouwen. Ik bewonder ze natuurlijk nog steeds en flirt af en toe, maar voor mij is zij echt de ware. Soms is ze wel jaloers, maar ten diepste vertrouwt ze me. We weten gewoon allebei dat het goed zit. De basis is zoals hij hoort te zijn. Ik mis de wilde periode in mijn leven niet. Als ik er op terugkijk, is het vooral een schrale periode. Ik vergelijk het altijd met de planten die in mijn trappenhuis staan. Omdat het licht in de gang nooit uitgaat groeien ze ontzettend snel. Ze zijn groot, maar dun en sprieterig en ze breken als er mensen langs lopen. Zo was het bij mij ook: ik ging als een speer en maakte alle vrouwen gek, maar uiteindelijk werd ik er niet gezonder of gelukkiger van. Het was kortstondig, oppervlakkig geluk. Nu voel ik me gelukkiger. Mijn leven heeft meer stabiliteit en diepgang. Het is rustiger, waardevoller.
Ik denk dat ‘foute’ mannen op de lange termijn niet per se gelukkig worden van hun veroveringen. Ze zijn misschien niet psychotisch, maar het is toch een soort gekte. Ze zitten gevangen in hun eigen egotrip. Kijk maar naar mannen als Strauss Kahn of Berlusconi. Wat voor wonden heb jíj opgelopen in je verleden dat je dit zo doet, denk ik wel eens als ik ze bezig zie. Dat je mensen stelselmatig bedriegt, hangt volgens mij samen met een groot gebrek aan zelfkennis en een beperkt beeld van hoe de wereld in elkaar zit. Natuurlijk is het ook een karaktertrek. Hoe dan ook: je eindigt heel eenzaam.
Ik weet ook wel dat alle mannen met zo veel mogelijk verschillende vrouwen naar bed willen: in theorie! Dat is een instinct waar we niet omheen kunnen. En wie zegt dat dit niet zo is, is zichzelf kwijt of hij liegt. Maar… of je het ook daadwerkelijk dóet, is vers twee. Er staat veel op het spel: echte liefde, vertrouwen, je nestje. Mannen met veel macht en geld voelen zich de koning te rijk, ze denken dat ze minstens honderd wijfjes verdienen. Tja, moeten zij weten. De vraag is: waar kies je uiteindelijk voor? Voor duurzaamheid of voor wegwerp? Ik heb voor duurzaamheid gekozen. Ik heb geen zin meer in verspilling. Eens gek is niet altijd gek. Ik hoop dat mensen dat goed begrijpen.”