Wat als je partner geen kinderen wil en jij wel?

Het zal je maar gebeuren… Heb je eindelijk de persoon ontmoet met wie je oud zou willen worden, iemand die jouw inziens geschikt relatiemateriaal is; blijkt hij of zij geen kinderen te willen! Een behoorlijke domper. Wat nu? Moet je het accepteren en kinderloos oud worden? Probeer je hem of haar ervan te overtuigen dat hij of zij zo’n leuke vader of moeder zal zijn, dat het zonde zou zijn als zijn of haar fantastische genen uitsterven en dat kinderen zijn of haar leven zullen verrijken? Dat kan. Maar wat doe je als hij/zij voet bij stuk houdt en het absoluut niet wil?

Jij kunt je een leven zonder kinderen niet voorstellen. Je rammelende eierstokken negeren voelt onnatuurlijk. Je wilt, zult en moet kinderen krijgen, wat er ook gebeurt! Maar als je al voorbij de 35 jaar bent en wellicht jarenlang samen lief en leed hebt gedeeld, zet je je partner niet zo snel aan de kant. En als deze man/vrouw nieuw is en je het gevoel hebt dat hij/zij verder fantastisch is, zul je ook niet meteen weglopen. Communiceren, denk je. Dat is de manier. Je praat als Brugman, weent, slijmt, lult tot je een ons weegt, maar niks kan hem of haar op andere gedachten brengen.

Dan maar dumpen en opnieuw beginnen? Volgens Beatrijs Ritsema, journaliste en relationeel raadgever, zit er niks anders op dan hem/haar de deur te wijzen. Beatrijs stelt het hard, maar helder. Op haar website adviseert ze een vrouw van eind dertig met een jongere partner. ‘Veel tijd heeft u inderdaad niet meer. Uw partner kan desnoods op z’n zestigste nog vader worden. Het is tamelijk egoïstisch van hem om zich af te sluiten voor wat u wilt in het leven.’ Het verlangen naar een kind is heel redelijk en wordt met 80% van de vrouwen gedeeld, zegt de schrijfster. En dat is waar. Tot nu toe ben ik het met Beatrijs eens. ‘Als u zich neerlegt bij het veto van uw man, zal uw huwelijk op den duur verzuren. U zult altijd spijt houden dat u geen kinderen hebt gekregen, dit zal bij ruzies altijd weer de kop opsteken.’

Journaliste Astrid Theunissen publiceerde een aantal jaren geleden een spraakmakend artikel in HP/de Tijd over het groeiende aantal mannen dat koude voeten krijgt als het vaderschap ter sprake komt. Volgens haar was het een trend: mannen die uitstellen, geen zin hebben in gezeik, de kostbare tijd van vrouwen verspillen of ervan door gaan en hun geliefde al dan niet zwanger achterlaten. De journaliste is inmiddels alleenstaande moeder van een zoon. Van haar artikel maakte ze een boek dat net op de markt is verschenen: Slappe zakken.

Onvolwassen mannen met bindingsangst

Nogmaals, de leuze luidt tegenwoordig: een slimme meid krijgt haar kind op tijd (zie vorig dilemma.) Als je kinderen wilt, zul je hier (samen met je partner) zeker al op je dertigste over na moeten gaan denken. Als je pas op de 40^e levensjaar over kinderen gaat nadenken, kan het om veel redenen te laat zijn. Maar wat als je dacht dat je partner wel kinderen wilde, maar het uiteindelijk helemaal niet zo blijkt te zijn?

In het blad Red vertelt Astrid Theunissen: ‘Wat mij stoort is dat mannen vaak geen duidelijke keuze maken, maar vrouwen aan het lijntje houden totdat het voor hen te laat is. Mannen willen niet volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen. Bindingsangst bij mannen is van alle tijden, maar tegenwoordig krijgen ze er wel erg veel ruimte voor.’

Ultimatum stellen?

Als je geen geduld hebt en het hard wilt spelen, kun je hem een ultimatum stellen. Je zegt dat je van hem houdt, dat je niets liever wilt dan met hem een kind krijgen en dat je nú wilt ophouden met de anticonceptie, want het kan nog wel een jaar of twee duren voordat je daadwerkelijk zwanger raakt. Als hij bij zijn weigering blijft, dan zeg je dat je de vrijheid neemt om elders rond te kijken en je gaat hard op zoek naar een andere man die wél openstaat voor het vaderschap.

Dit kan behoorlijk wat tijd kosten, dus op naar de kroeg, dat feestje van de buren of die cursus. Neem elke uitnodiging aan. Of ga online daten(!) want ook daar vinden mensen de liefde van hun leven. Als je het nog harder wilt spelen, kun je hem voor het blok zetten door openlijk zwanger te worden. De optie is dan: je eigen wens doordrukken, aankondigen dat je geen anticonceptie meer gebruikt.

De enige manier waarop je man het dan nog kan tegenhouden is condooms te gebruiken of niet meer met je naar bed te gaan. Zo houd je alleen weinig rekening met hem, respecteer je hem niet, en een relatie zonder wederzijds respect is geen goede relatie. Bovendien: zal hij jullie baby wel alle aandacht en liefde kunnen geven? Misschien dat hij tegen die tijd van de baby leert houden. ‘Zo gaat dat met veel mannen’, meent Beatrijs Ritsema. Maar ben je bereid dit risico te nemen ten koste van je kind? Kortom, wat te doen als dit dilemma je leven overheerst?

Stappenplan!

Een voor de hand liggende optie is om samen in therapie te gaan. Een therapeut zal jullie beiden tot bepaalde inzichten laten komen, waardoor er veel duidelijk wordt. Bijvoorbeeld of jullie echt bij elkaar willen blijven en hoe je dichter tot elkaar kunt komen, waardoor die kinderwens niet als een gigantisch stuk prikkeldraad tussen jullie in staat.

Wilbert Kok, relatietherapeut uit Amsterdam, probeert koppels met dergelijke problemen een leidraad te geven. ‘Het probleem is nooit zo rechtlijnig als het wordt voorgesteld, het is nooit oorzaak-gevolg. Het helpt om te praten over verlangens en behoeften. Communicatie en commitment is de basis.’ Oftewel therapie is het sleutelwoord. Maar sommige mensen houden nu eenmaal niet van praten of therapie. Alleen al het woordje geeft ze de kriebels. Als jij of je partner dit soort allergische reacties niet kan onderdrukken of als je gewoon niet zo’n prater bent, is het misschien slim om naar je eigen mogelijkheden kijken.

Heel simpel bekeken kun je:

uit de relatie stappen en het elders proberen
in de relatie blijven en proberen je vriend of man op andere gedachten te brengen
bij hem blijven en accepteren dat je nooit samen kinderen krijgt

Stap uit de relatie

Uit de relatie stappen vraagt om lef. Heb je dat? Dan is dit, als je eierstokken daadwerkelijk op springen staan en je nog geen veertig bent, wat mij betreft de beste optie. Je creëert nieuwe kansen: je komt (hopelijk) andere soort mannen tegen met andere levensopvattingen en andere wensen, en er ontstaat wellicht letterlijk en figuurlijk nieuw leven. Zelf ben ik altijd meer van het type van ondernemen dan iemand die afwacht en kijkt waar het schip strandt.

Let wel: deze optie wordt ingewikkelder als je veertig jaar of ouder bent, maar dat spreekt voor zich. Mocht je 38 jaar zijn, dan is het wellicht een poging waard. Lea bijvoorbeeld verliet na zeven jaar haar vriend omdat hij geen kinderen wilde. Ze vond het doodeng om in het diepe te springen, maar haar keuze heeft haar veel gelukkiger gemaakt. Nu is ze gelukkig met een andere man, heeft een kind en is zwanger van de tweede.

Lea (36)

‘Ik heb altijd kinderen gewild, in tegenstelling tot mijn voormalige vriend. Hij was kunstenaar, hield van een vrij leven en wilde zich niet aan banden leggen. Elke keer zei hij: ‘Ik wil het nu niet, maar ik weet niet hoe ik er over een tijdje tegenover sta.’ Toentertijd vond ik dat niet erg, want ik had geen haast. Bovendien dacht ik dat hij nog wel zou bijdraaien. Maar toen ik de dertig naderde, ging het enorm knagen. Hij wilde het nog steeds niet! Afgezien van mijn kinderwens werd steeds duidelijker dat we allebei hele andere dingen van het leven wilden. Mijn werk is belangrijk voor mij en door mijn baan is het voor mij niet mogelijk om te gaan en staan waar en wanneer ik wil (of waar mijn vriend zou willen). We hadden een goede relatie, maar wat dit betreft lagen we toch mijlenver uit elkaar.

Uiteindelijk heeft hij nog wel gezegd dat ‘als ik echt heel graag kinderen wilde’, we het misschien maar moesten proberen. Hij is hiervoor zelfs nog in therapie gegaan, maar dat was voor mij niet genoeg. Zelfs als hij er toch voor had willen gaan, hadden we elkaar niet gelukkig kunnen maken, hoe leuk en bijzonder ik hem ook vond. Hij moest bijvoorbeeld voor een stabiel inkomen zorgen, of hij zou de zorg van het kind op zich moeten nemen en ik zou fulltime moeten gaan werken. Maar ook dat zag hij niet zitten. Hij wilde gewoon geen verplichtingen.

Toen ik 32 jaar was, hakte ik de knoop door en heb ik hem verlaten. Denk niet dat dit makkelijk was. Je zit toch in een tweestrijd: hoe kun je nou kiezen voor een man van wie je veel houdt of voor een kind waarvan je niet eens weet of het ooit gaat komen? Kinderen krijgen is niet iets wat altijd vanzelf gaat, sommige vrouwen zijn onvruchtbaar of het lukt hun niet. Het heeft dan ook een hele periode geduurd voordat ik zover was, voordat ik besefte dat ik het hem en mezelf niet zou vergeven als ik nooit zou proberen om kinderen te krijgen. Ik wilde niet oud worden met spijt.

Nadat ik de knoop had doorgehakt, was ik erg bang voor de tijd die daarop zou volgen. Zou ik iemand anders ontmoeten? Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het wordt om iemand te vinden met wie je oud wilt worden en die ook nog kinderen wil. Tegen mijn verwachting in werd ik heel snel verliefd op iemand die ik al heel lang kende via mijn werk en wiens relatie toevallig ook op de klippen was gelopen. We zijn heel gelukkig. We hebben binnen een jaar een huis gekocht, hebben inmiddels een dochter van een jaar en zijn zwanger van de tweede. Het plaatje klopt, we passen bij elkaar. Soms moet je in het diepe durven springen om kansen voor jezelf te creëren.’

Probeer hem te overtuigen

Dat vereist een gewillige partner. Althans, iemand die openstaat voor communicatie en bereid is om heel goed na te denken en zich te verdiepen in het feit waarom hij nu eigenlijk geen kinderen wil. Als hij bijvoorbeeld een moeilijke jeugd heeft gehad en zijn ouders hem weinig hebben ondersteund, zal hij misschien niet zo makkelijk zelf ouder durven worden. Bovendien zal hij zijn kinderen niet willen belasten met zijn psychische leed.

Het is daarom belangrijk om allebei te onderzoeken wat je nu precies wilt en waar dit vandaan komt, door middel van bijvoorbeeld therapie. Maria heeft na lang praten en therapie haar partner uiteindelijk kunnen overhalen om het ouderschap aan te gaan. Ze hebben nu samen een zoon en zijn zwanger van hun tweede kind.

Maria (37)

‘Mijn vriend en ik zijn al tien jaar samen. Zelf heb ik altijd al kinderen willen hebben en dat heb ik ook ter sprake gebracht. Mijn vriend stond daar in eerste instantie niet voor open. Hij heeft een heel vervelende jeugd gehad, komt uit een vreselijk gezin en was bang dat hij de verantwoordelijkheid niet aankon. Zoveel ellende, hij wenste dat zijn kinderen niet toe. Ik dacht dat hij zou bijdraaien en dat hij tijd nodig had, maar toen ik de 33 naderde, bleef hij huiverig voor het idee. Toen heb ik therapie voorgesteld, omdat ik het idee had dat hij sowieso nog veel te verwerken had. Alles wat in zijn jeugd was gebeurd, heeft hij nooit een plek kunnen geven. Dankzij die therapie kon hij zich meer op de toekomst richten. Niet dat hij toen stond te springen om kinderen te maken, maar er kwam in ieder geval wat ruimte in zijn hoofd.

Toch kon ik hem na de therapie nog niet helemaal overtuigen. Ik zei dat hij anders zelf maar voor de anticonceptie moest zorgen, omdat ik wist dat hij daar geen zin in had. Hij antwoordde dat hij wel kinderen wilde, maar dat hij nog even wat tijd nodig had. We hebben veel serieuze gesprekken gehad over wanneer hij dan aan kinderen wilde beginnen en wat dit zou betekenen. Hij was namelijk erg goed in uitstellen. Op een gegeven moment zei ik dat ik lang genoeg had gewacht; ik werd alleen maar ouder! Na veel praten durfde hij de stap te wagen. Nu is hij heel blij met ons kindje en ziet hij uit naar ons tweede kindje.

Mijn advies voor vrouwen die in een soortgelijke situatie verkeren: vraag en onderzoek goed waarom je partner geen kinderen wil. Of laat hem dat zelf onderzoeken. De psychologie hierachter is meestal niet zo simpel. De meeste mensen willen namelijk wel kinderen, voor velen is het een secundaire levensbehoefte. Soms ontstaat er door het verwerken van het verleden meer ruimte voor het idee van kinderen hebben. Bovendien: voordat jij je verwachtingen opgeeft, vind ik dat de ander er ook wel wat moeite in mag stoppen.’

Accepteer dat je kinderloos oud wordt

Ook dit brengt niet alleen nadelen, maar ook voordelen met zich mee. Wilbert Kok: ‘Voordeel is dat je de man houdt die je kent. Je kunt plannen maken vanuit de fase waarin je zit, je kunt je dromen waarmaken: reizen, een bed and breakfast beginnen of carrière maken.’

Dikwijls veranderen partners als er een kind is geboren, ze komen in een andere fase terecht en moeten hard werken om zich aan te passen aan elkaar en aan hun omgeving, aldus Wilbert. Je wordt opeens ouders en je bent ook nog steeds lovers en maatjes tegelijkertijd. Je relatie zal sowieso door het ouderschap veranderen en je moet dus bereid zijn om heel hard aan je relatie te blijven werken naast het opvoeden van je kind.

Deze extra investering hoef je niet te doen als er geen kinderen komen. Je hebt meer tijd voor elkaar, je blijft met z’n tweeën en hebt daardoor meer gelegenheid de relatie te verdiepen. Ook als je werkelijk met overtuiging het besluit neemt geen kinderen te nemen, kun je een heel boeiend leven krijgen. Katy accepteerde dat haar vriend geen kinderen wilde en liet haar kinderwens varen. Heeft zij een boeiend leven?

Katy (41)

‘Mijn partner en ik zijn al 23 jaar samen. Mijn biologische klok begon rond mijn 26^e jaar te tikken, maar mijn vriend wilde er niks van weten. Hij was altijd heel erg anti. Ik dacht: ach we zijn nog jong, hij draait wel bij. Maar toen ik 33 was, realiseerde ik me dat hij er echt geen zin in had. Zijn argumenten: grote verantwoordelijkheid, veel lawaai, hoge kosten, zijn eigen moeilijke jeugd en ga zo maar door.

Toen ik zijn hele lijst hoorde, dacht ik: misschien heeft hij wel gelijk. Zonder zijn vertrouwen durfde ik het sowieso niet aan. Ik was niet zelfstandig genoeg, dook in de zelfhulpboeken en probeerde goed te functioneren. In die tijd ben ik in therapie gegaan en eigenlijk hoopte ik dat samen met mijn partner te doen, zodat we er samen sterker uit zouden komen en toch mijn kinderwens konden vervullen. Maar hij had weinig behoefte aan therapie. Hij had er gewoon geen vertrouwen in dat hij het opvoeden van een kind beter zou kunnen doen dan zijn ouders en wilde de confrontatie met zichzelf niet aan.

Soms vraag ik me af hoe het zou zijn als we wel therapie hadden gevolgd. Of hij dan wel kinderen had gewild. Ik denk het niet. Hij is zo resoluut, zo blij dat hij geen kinderen heeft. Bovendien hadden we destijds een uitkering en wisten we weinig richting aan ons leven te geven. Nu zijn we daar inmiddels weer uit, we werken allebei en staan meer in het leven, al hebben we nog steeds niet zoveel geld. Toch zou ik nu wel een kind kunnen opvoeden, omdat ik me emotioneel sterker voel. Mijn partner staat er nog steeds niet voor open. Ik vind het erg jammer, want ik ben dol op kinderen en ben bang dat ik later spijt zal krijgen dat ik geen stappen heb ondernomen om toch kinderen te proberen te krijgen.

Anderzijds heb ik nu de vrijheid om te doen en laten wat ik wil. Die vrijheid heb ik heel erg nodig gehad om aan mezelf te werken en sterker in het leven te kunnen staan. Nu kan ik me lekker op mezelf richten. Ik hou van lezen, van kunst maken, van buiten zijn en kan doen en laten waar ik zin in heb zonder me druk te hoeven maken om het financiële plaatje. Bovendien heb ik wel kinderen om me heen, van familie en vrienden. En eerlijk gezegd, een paar uurtjes met die kids geven me genoeg voldoening, daarna vind ik het fijn om alleen naar huis te gaan.’

Verloochen jezelf nooit

Aan accepteren dat je kinderloos oud wordt, zitten ook nadelen verbonden, zegt Wilbert. `Het nadeel is dat je jezelf misschien verloochent. Dat je later, in een andere fase, spijt krijgt, bijvoorbeeld als je leeftijdgenoten wel allemaal een gezin met kinderen hebben en weer later als je vriendinnen grootmoeder worden en jij niet. Daarbij staat er een grote sociaal wenselijke druk op het vormen van een gezin.’

Je kunt het niet vaak genoeg horen, het zinnetje: ‘Wanneer begin jij eens een keer aan kinderen?’ Het is behoorlijk vermoeiend om eindeloos te moeten uitleggen waarom je niet voor kinderen kiest.

Liselotte Visser, relatietherapeut, beaamt: ‘Wat je ook besluit: verloochen jezelf nooit, dat is een enorme stressfactor en wreekt zich altijd! Want inderdaad gaat het niet alleen om het krijgen van kinderen, maar ook om het leven dat je met die kinderen krijgt. Denk aan de zaterdagen op het sportveld, het deel uitmaken van een groep, contacten met vriendjes en vriendinnetjes, je verantwoordelijkheden op school, daarna het krijgen van kleinkinderen. Je maakt deel uit van een grote familie, je wordt de Mater Familias.’

Geef hem de ruimte

De ervaring leert dat mannen nu eenmaal vaker twijfelen dan vrouwen. Mannen zijn meer dan vrouwen gesteld op autonomie, op vrijheid, en kunnen er enorm tegen opzien zich voor de rest van hun leven aan het vaderschap te binden. Dus hoe, om nog maar even in te gaan op optie 2, de gevoelsmatig fijnste optie, kun je een man overtuigen?

Wilbert: ‘Het helpt dikwijls als je een man duidelijk maakt dat je zijn vrijheidsdrang respecteert en daar ook daadwerkelijk aan meewerkt. Bevestig zijn autonomiewens, zorg dat hij uiteindelijk zelf de beslissing kan nemen. Wat niet helpt is om te blijven hameren op gevoelens. Aandringen werkt echt averechts.’ Als partners ga je polariseren: zij dringt aan, hij weert af en onderneemt vermijdende acties, vertelt Wilbert. Vaak zetten stellen zich steeds meer vast in zo’n positie. ‘Mijn advies is om te proberen van positie te wisselen, dat brengt je in een betere sfeer. Je zou je als vrouw ook weer eens met andere dingen bezig kunnen gaan houden dan die ene wens en je man de gelegenheid kunnen geven om te praten over zijn dromen, wensen en verlangens. Praten is toch het toverwoord: als je in goede sferen bent, kom je al heel ver.’

Probeer je iets minder veeleisend op te stellen

Je kunt hem bijvoorbeeld stimuleren om het weekend met vrienden op stap te gaan. Laat zien dat je een eigen leven hebt. Je moet wel een beetje schipperen, want partners hebben het ook nodig de relatie bevestigd te zien door samen zaken te delen die ze met niemand anders delen, activiteiten exclusief te maken. Het is niet de bedoeling dat je vriend een vrije vogel wordt en totaal losgaat (met alle gevolgen van dien).

Het helpt in ieder geval wel om er beiden een individueel leven op na te houden, terwijl je tegelijkertijd ook een commitment hebt. En probeer niet te veel op je kinderwens te hameren. Dus geen: ‘Ja maar we hebben toch samen iets en we zijn toch samen en we moeten toch kinderen krijgen’ etcetera. Wilbert: ‘Blijf onderzoeken wat dat “toch” betekent. Waarop heb je elkaar ook al weer uitgezocht? Wat maakt de verbinding? Je moet niet alleen die kinderwens bevestigd willen zien terwijl de man juist op zoek is naar een ander deel. Als je allebei dat andere deel in zijn leven accepteert, dan kom je al dichter bij elkaar.’ Kortom, proberen dichter bij elkaar te komen door je minder veeleisend op te stellen. Loskomen van je eigen traditionele ideeën. Als de ene partner verzacht in het aandringen, krijgt de ander meer gelegenheid terug te keren in de relatie of het contact.

Waak voor het maken van loze beloftes en houd het eenvoudig

Relaties waarbij je voldoende tijd en aandacht voor elkaar hebt, maar daarnaast ook een stuk ruimte voor eigen activiteiten, duren over het algemeen langer dan relaties waarin je elkaar beklemt. Dat staat los van de kinderwens. Maar je hoeft ook weer niet extreem onafhankelijk te doen als je een kinderwens hebt en de ander niet. Dat lijkt misschien wat moeilijk en geforceerd. En je moet waken voor allerlei beloftes die je wilt maken, beloftes zoals ‘Ik regel alles, jij hoeft niets aan de opvoeding te doen’ zijn niet slim, het werkt meestal niet en werkt het wel, dan zit je later in de penarie, want opvoeden gaat echt veel beter als je het gezamenlijk doet, zegt Liselotte Visser. Beter is het om het eenvoudig te houden. ‘Ik wil het graag, voor mij is het heel belangrijk en ik hoop dat ik voor jou belangrijk genoeg ben om deze volgende stap in onze relatie te zetten.’

En: ga geen onzin verkopen dat er heel weinig hoeft te veranderen, maar geloof ook niet dat je hele leven over is, want na een jaar of vier worden kinderen al redelijk zelfstandig en kun je een groot deel van de dingen die je deed toen je kinderloos was gewoon weer oppakken. Tenminste, als je daar nog behoefte aan hebt.

Co-ouderschap met nieuwe donor?

Veel vrouwen denken: hij draait nog wel bij, om er vervolgens achter te komen dat dit niet zo is. Wachten helpt niet. Misschien heeft het effect als je je als vrouw minder afhankelijk van zijn beslissing maakt, met het risico dat je hem wellicht toch zal verlaten…

Een andere oplossing is co-ouderschap. Ga op zoek naar een stel dat ook een kind wil (dus de vrouw of man van de donor moet ook graag ouder willen zijn!), maar om wat voor redenen dan ook geen kind meer kan krijgen. Maak samen met de man in kwestie een kind (uiteraard door middel van inseminatie) en deel de verantwoordelijkheid. Zo hebben jij en je partner allebei wat je wilt; het kind is immers geheel jouw verantwoordelijkheid. Hij moet hier echter wel voor openstaan en zich prettig voelen met een kind erbij, al is het maar parttime, anders werkt het niet en is het niet leuk voor het kind. En: uiteraard moeten er heel strakke regels komen, waardoor het kind niet tussen twee touwtrekkende biologische ouders in komt te staan.

Leg alles juridisch vast!

Liselotte: ‘Bij eventueel co-ouderschap moet je daarom alles heel goed op papier zetten. De praktijk leert namelijk dat dergelijke regelingen vaker verkeerd dan goed gaan, helemaal als het van tevoren niet goed is besproken en vastgelegd.’ De afspraken worden gemaakt in een periode dat de communicatie goed is en de gevoelens positief.

Als er relatieproblemen komen en een van beiden krijgt een nieuwe partner, dan kan die nieuwe partner een hoop narigheid veroorzaken. Liselottes advies is om zo min mogelijk ingewikkelde constructies af te spreken. Maak regels, leg dingen vast, daarbij in het oog houdend dat situaties veranderen, gevoelens veranderen, vriendschappen verbroken kunnen worden maar een kind de eerste twintig jaar van zijn leven goed verzorgd moet worden.

Maak een behoorlijk convenant en doe dat bij voorkeur bij een psycholoog die ook de opleiding tot mediator heeft gevolgd en zorg ervoor dat je met deze neutrale derde erbij afspraken maakt waar alle betrokkenen zich in kunnen vinden. De mediator/psycholoog zorgt ervoor dat de afspraken realistisch zijn en dat ze aan de wettelijke eisen voldoen.

Voor- en nadelen co-ouderschap

Het voordeel van co-ouderschap is dat met de verantwoordelijkheid van beide ouders ook de opvoeding gelijk verdeeld is. Het nadeel kan bijvoorbeeld zijn dat de wisseling door sommige kinderen als erg spannend wordt ervaren, waardoor ze onrustig kunnen worden. Er bestaat ook een kans dat ouders voor de gunst van de kinderen tegen elkaar op gaan bieden, wat tot verwennen kan leiden, met alle gevolgen van dien.

Yoeke Nagel schreef Co-ouderschap, het beste van twee ouders, waarin zij adviezen, gedetailleerde aanwijzingen, tips en communicatietechnieken op papier heeft gezet voor mensen die voor co-ouderschap kiezen. Yoeke: ‘Persoonlijk vind ik het een absolute contra-indicatie als een van de betrokken volwassenen welbewust geen kinderen wil. Zo’n keuze is er niet voor niks en die volwassene toch confronteren met kinderen in de directe omgeving – ook al is dat ‘maar’ een gedeelte van de tijd – kan een enorme belasting zijn voor de relatie tussen de volwassenen, de betrokken volwassene zelf en ook de kinderen die feilloos aanvoelen of ze wel of niet welkom zijn.’

De stem van het kind

Belangrijk om te weten bij co-ouderschap is dat de kinderen zelf in toenemende mate een stem zullen hebben in de praktijk van het co-ouderschap. Zo besluiten veel kinderen in de puberleeftijd zelf om (soms tijdelijk, soms voorgoed) toch een van de verblijfsplekken als ‘vaste woonplek’ te houden en niet meer heen en weer te gaan.

Dat kan erg confronterend en pijnlijk zijn voor de betrokken volwassenen en vereist bovendien een grote mate van flexibiliteit. Een van de voordelen van co-ouderschap is immers dat de volwassenen een redelijk deel van de week ‘kinderloos’ zijn, met alle vrijheden van dien. De ouder die verblijd wordt met een puber die besluit nu voltijds bij hem of haar te blijven, zal een nieuwe vorm moeten vinden voor het eigen sociale – en/of liefdesleven. De ouder die buiten de boot valt zal de kinderen missen en moeten zien om te gaan met het gevoel ‘van afwijzing’. Voor meer info over co-ouderschap, zie ook dilemma 6: Single, maar wel een tikkende klok?

Infokader

Voor- en nadelen van het krijgen van kinderen

Voordelen:

je krijgt regelmaat in je leven
het opvoeden van een kind geeft voldoening
kinderen opvoeden en zien groeien is mooi
kinderen laten je relativeren
kinderen zorgen ervoor dat je minder egoïstisch wordt
je wordt spiritueler, ervaart meer diepgang in je leven met kinderen
een moeder-kindrelatie is zo bijzonder en uniek dat vrijwel geen enkele moeder zich kan voorstellen wat er van haar leven geworden was zonder kind. Het heeft mede te maken met het zingevingvraagstuk: waartoe leven we? Het leven is niet altijd gemakkelijk en wat je aan je kinderen kunt meegeven, kan voor veel vrouwen zin aan hun leven geven.

Nadelen:

kinderen kosten tijd en energie, waardoor je minder tijd voor jezelf hebt
kinderen kosten geld
kinderen kunnen lastig zijn
kinderen leggen druk op je relatie met je partner
je seksleven verandert vaak ten nadele na het krijgen van kinderen door tijdgebrek en vermoeidheid
door het hebben van kinderen kun je heel nieuwe, soms vervelende kanten van je partner leren kennen. Hij kan er heel andere ideeën op na houden over de opvoeding en misschien stelt hij zich minder of juist te verantwoordelijk op, waardoor jullie in onenigheid verzanden

Voor hulp en meer info

www.wilbertkok.nl

www.coachingenrelatietherapie.nl

www.beatrijs.com

www.coachingenrelatietherapie.nl (therapeut Liselotte Visser)

www.yoeke.com

Waardeer dit artikel

Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.