‘Ik heb een oerdrang om mezelf voort te planten’

Het aantal mannen met kinderwens stijgt exponentieel. Steeds vaker proberen ze hem op alternatieve manier te verwezenlijken.

(interviews)

‘We moeten naar Amerika of Cyprus zeggen ze, daar kunnen we wel een kind maken. A 80.000 euro? Wie kan dat betalen?’

Michel (41): “Wanneer Eise en ik onze vrienden met hun kinderen zien denken we: wát een verrijking van je leven en wat zou het leuk zijn als.. We hebben vaste banen, een leuk huis. Alles is perfect. En toch wordt het gemis van een kind ondraaglijk. Iedereen wil toch uiteindelijk kinderen? Een goede vriendin voelde het aan. Ze bood zomaar aan om draagmoeder te worden, van andermans eicel. Ze vreesde dat ze anders het kind niet zou kunnen afstaan. We waren aangenaam verrast, vonden het ontzettend genereus dat ze dit helemaal belangeloos voor ons wilde doen. Vooral omdat ze al drie kleine jongens heeft en zo’n zwangerschap niet niks is. Hoopvol gingen we op zoek naar een eicel voor haar ‘logeerbuik’- het woord draagmoeder is taboe- en vonden een vrouw. Direct daarna kwamen we bij onze vriendin op de thee. “Jullie hebben zeker een ei gevonden?”, riep ze. We waren dolblij. Maar al snel liepen we tegen een muur. Geen enkel ziekenhuis in Nederland wilde ons helpen. Binnen hun beroepsgroep moeten ze zich aan richtlijnen houden: slechts twee wensouders mogen materialen aanleveren. Lesbiënnes met vruchtbaarheidsproblemen worden wel door de Geertgen Kliniek geholpen. Ze mogen dus wél afwijken van die richtlijnen, maar dat durven ze bij ons vanwege onze ingewikkelde constructie verzekeringstechnisch niet aan. “Ga naar Amerika of Cyprus”, zeggen ze. “Daar kun je wel een kind maken”. A 80.000 euro? Wie kan dat betalen? Co-ouderschap zien we niet zitten; we willen niks missen. Adoptie is te duur. Nu praten we met Stichting Meer Dan Gewenst en zetten lijntjes uit bij de overheid. Het College van de Rechten van de Mens hebben we laten weten dat we ons gediscrimineerd en gekwetst voelen. We hebben zó’n innige wens.. We blijven strijden, maar moeten natuurlijk rekening houden met de vrouwen. Zij kunnen geen jaren meer wachten.”

‘Door donorvader te worden, kan ik toch een kind zien opgroeien’

Menno (29): “Twee jaar geleden was die kinderwens er ineens. Het beangstigde mijn vrouw, want zij heeft die moedergevoelens nooit gehad en vanwege haar te hoge leeftijd was onderhandelen uitgesloten. In mijn hart wilde ik het allerliefst een gezin maar de liefde voor mijn vrouw was toch sterker. Op een ochtend, we lagen nog in bed, zei ik: “Ik wil donorvader worden. Als ik zelf geen ouder kan worden, gun ik het een ander en zo kan ik toch een kind zien opgroeien.” Mijn vrouw reageerde positief, maar ze was ook sceptisch. Ze vroeg zich af welke haken en ogen er aan vast zaten. Na een lang gesprek vond ze het goed en nu ben ik betrokken donor. Ik heb ervoor gekozen om sperma te doneren aan een lesbisch stel. Hun zoontje is nu zes maanden oud. Juridisch gezien heb ik geen zeggenschap, maar één keer per maand draai ik een heel weekend met ze mee en daar doe ik het voor. Mijn vrouw steunt me en is trots op me, evenals mijn ouders. Zij zijn gewoon opa en oma en gaan ook familiair met het echtpaar om. De dag na de bevalling was de mooiste in mijn leven. Ik zag mijn neus, ogen en oren, zó bijzonder. En toch.. Gevoelsmatig heb ik vroegtijdig afscheid van hem genomen, vergelijkbaar met een kind dat uit huis gaat. Ik mis hem niet. Soms kriebelt mijn kinderwens weer maar dat projecteer ik niet op hem, de moeders, of mijn vrouw. Twee jaar terug heb ik mijn tranen al vergoten en ik prijs mezelf gelukkig met deze relatie. Het is goed zo. Volgende week ga ik weer naar hem toe. Ik geef hem flesjes en leg hem op bed, heerlijk, dat mogen verzorgen. Tussendoor werk ik in de tuin of doe licht huishoudelijk werk. Mijn band met de moeders groeit en is bevredigend. Ik verheug me op de toekomst en de band die we samen kunnen opbouwen.”

‘Als je een ander niets gunt, moet je zeker geen ouderschap delen’

Jelle (45): “Het was echt verschrikkelijk hoe graag ik destijds vader wilde worden. Huilbuien alom. Eerst dacht ik aan adoptie, later zijn Alex en ik via Stichting Meer Dan Gewenst voor co-ouderschap gegaan met een vrouwenstel. Eigenlijk heel bewust, omdat we onze kinderen geen moeder willen onthouden. Ouders moeten in mijn optiek áltijd zorgen dat het kind kan uitvogelen waar hij of zij vandaan komt, die oerdrang is net zo diepgeworteld als de wens om jezelf voort te planten.

Ik ben nu de biologische vader van onze driejarige zoon en Alex van onze dochter van negen weken. Vader zijn is duizend keer mooier dan ik me ooit had voorgesteld. Die onvoorwaardelijke liefde voor en van onze kinderen is niet te evenaren. Jezelf terugzien in je kind is fantastisch, evenals de gesprekjes die je samen voert. De kinderen zijn gemiddeld de helft van de week hier. Toen ze werden geboren, was het borstvoeding-technisch niet te doen om ze heen en weer te slepen. Bovendien: die symbiose tussen moeder en kind moet je respecteren. Intussen verlangden we natuurlijk net zo hard naar onze kinderen. Je hoort altijd over moeders die niet in staat zijn om zonder hun kind te zijn, nooit over vaders, dus voor hen wil ik wel een lans breken. Vanaf het begin zijn we bewust en zorgvuldig te werk gegaan, want homo’s en lesbiennes moeten beter hun best doen om ouders te worden. Als we het niet eens zijn, praten we net zolang tot we eruit komen, of het nu om de tandarts gaat of om voeding. Iedereen wil natuurlijk het beste voor het kind, maar over wat dat precies is, kun je juist van mening verschillen. Daarom hebben we van tevoren goed overwogen of we met elkaar door één deur konden. Co-ouderschap is in die zin echt alleen geschikt voor mensen die kunnen gunnen. Als je dat niet kunt, moet je zeker geen ouderschap delen.”

‘Ik wil heel graag een kind maar ben bang dat een gezin niet voor mij is weggelegd’

Anthony (40, anoniem): “Een kind krijgen is volgens mij het meest wonderlijke wat je in je leven kunt meemaken. Zóiets groots. Misschien ben ik er wat lyrisch over, maar het lijkt me het meest geweldige wat er bestaat. Ik ben bang dat een gezin niet voor mij is weggelegd. Ik voel me best oud en ben het vertrouwen in mezelf en in relaties kwijtgeraakt. Ik heb maar twee echte relaties met vrouwen in mijn leven gehad en allemaal liepen ze op niets uit. Het financiële plaatje is ook problematisch, mijn inkomsten zijn sterk wisselend. Nu denk ik na over donorschap omdat ik denk dat dit het beste bij me past. Zo kan ik zonder die enorme verantwoordelijkheid een rol spelen in het leven van een kind. Ik wil op safe spelen, in elk geval een bouwsteen vormen voor het creëren van een nieuw leven. Toch betrokken kunnen zijn, het kind regelmatig kunnen zien. Alleen de lusten? Nee zo zie ik het niet, want ik zal geen inspraak hebben en dat is de prijs die ik wil betalen. Kortgeleden heb ik wel een vrouw ontmoet; ze is bijna veertig en wil graag kinderen. We zijn aan het daten. En toch durf ik het niet vanwege alles wat erbij komt kijken. Ook onze leeftijd speelt een rol, want we zitten in een kritieke leeftijdsgroep als het om zwangerschap gaat. Ik weet het, angst is een slechte raadgever maar hoe kan ik in godsnaam zonder ooit te hebben samengewoond een kind grootbrengen? Het gaat goed tussen ons, maar we kennen elkaar nog maar zo kort. En misschien is het over drie maanden wel uit? Ik voel me te onzeker om dit avontuur met haar aan te gaan, hoewel ik denk dat ik een goede fulltime vader zou zijn.”

‘Ik wil zo graag iets doorgeven’

Wim (45): “Sinds een jaar of zeven heb ik een oerdrang om mezelf voort te planten, te zien wat er uit mijn genen voortkomt. Vrouwen waren er genoeg, maar op een of andere manier kwamen mijn relaties niet van de grond. Ik heb vast nog een en ander uit te zoeken over mezelf, maar intussen wil ik zo graag iets doorgeven. Een vriendin van mij heeft co-ouderschap met twee homo’s. Ze stimuleerde me te gaan speeddaten bij Stichting Meer dan Gewenst, onder begeleiding van kinderwenscoach Sara Coster. Zo’n speeddate is best grappig en ook een beetje raar. Je zit met negentig man in een ruimte, op zoek naar de moeder van je kind en bespreekt meteen een onderwerp waarover genoeg te zeggen valt. Met een lesbisch stel was er meteen een klik en ben ik gaan daten. Na vier ‘dates’ besloten we tot actie over te gaan. Nee, we kenden elkaar niet goed en we waren natuurlijk niet intiem met elkaar, zoals op de gebruikelijke manier wanneer je een gezin sticht. En dat is best gek. Maar hoe lang wil je blijven kletsen? Ik vind dit een mooi alternatief en wilde niet nóg langer wachten op de ware. We wilden alledrie het beste voor het kind. Gáán dus! Onze wensen waren van tevoren duidelijk: zij wilden volledig juridisch ouderschap en ik wilde graag een kind van mij zien opgroeien en betrokken zijn. Na die allereerste keer insemineren was het meteen raak. In oktober word ik biologisch vader. De moeders en ik hebben dezelfde intentie, namelijk dat ik een band met het kind opbouw. Vooralsnog hebben we afgesproken dat er eens in de veertien dagen contact is of dat ik de baby zie. Ik ben heel blij dat dit gelukt is. Ik wil graag nog eens een gezin, maar voor nu voelt dit als een verrijking van mijn leven.”

INFOKADER

Kinderwenscoach Sara Coster (zelf single hetero) co-oudert met een homostel en schreef het boek De wens en de vaders. Ze begeleidt singles en lesbische – of homostellen die een kinderwens hebben in de vorm van individuele gesprekken en workshops. Sara is tevens bestuurslid van stichting Meer dan Gewenst en organiseert voor hen sinds een jaar speeddates voor mensen die op zoek zijn naar een mede-ouder (co-ouderschap of donorconstructie). Sara: “Vijf jaar geleden zagen we voornamelijk vrouwen bij onze bijeenkomsten en activiteiten, nu is bijna de helft van al onze deelnemers man.”

Mogelijkheden om als man je kinderwens te vervullen zijn: donorschap, co-ouderschap, adoptie, draagmoederschap of pleegzorg.

www.saracoster.nl

www.meerdangewenst.nl

Verschenen in Volkskrant Magazine