Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_field type=”email” label=”Mail (niet verplicht)” required=”false” /][paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]
De een vindt het te risicovol, de ander zegt ‘moet kunnen’. Drie moeder vertellen over het krijgen van een kind op late leeftijd.
‘Als eerste stapte ik naar de donorbank’
Riska (46):“Ik heb altijd kinderen gewild maar op relationeel gebied ging het ronduit slecht. Na wat losse flodders en moeilijke relaties begonnen mijn eierstokken te rammelen en halverwege de dertig dacht ik: ik moet nu echt opschieten! De tijd vloog en toen ik al bijna veertig jaar was en mijn toenmalige relatie niet goed ging, heb ik desbetreffende man gedumpt. Op mijn eenenveertigste verjaardag zei ik hardop tegen mezelf: als ik nu nog kinderen wil, moet ik écht actie ondernemen. Desnoods alleen. Het laatste wat ik wilde was later spijt krijgen. Daar begon mijn eenzame zoektocht. Ik stapte als eerste naar een donorbank en voerde gesprekken, maar er ontstonden twijfels: het idee dat een totaal onbekend iemand vader van mijn kind zou worden, voelde niet goed. Ik mocht geen foto’s zien en zou geen enkel idee hebben welke genen het kind zou meekrijgen. Ook het feit dat er onbekend zaad bij me naar binnen zou worden gespoten stond me tegen. Mijn gevoel zei: niet doen. Liever ging ik op zoek naar een bekende donor, dus vroeg ik mijn homoseksuele vriend Jos of hij de vader van ons ongeboren kind wilde worden. Hij was niet mijn beste vriend, maar ik kende hem lang genoeg en vertrouwde hem. Júíst het feit dat hij wat meer op afstand stond, voelde veilig. Jos stemde in en al snel deden we een poging middels kunstmatige inseminatie. Ik was meteen zwanger! Superspannend maar ook beangstigend, want ik twijfelde stiekem of co-ouderschap wel zou werken. Die angst kon ik wegstrepen want na een maand of drie kreeg ik een miskraam. Het voelde als een enorme dreun. Eindelijk dacht ik moeder te worden en het was me niet gegeven. Jos was ook kapot. Het enige wat we konden doen was onszelf bij elkaar rapen nog een keer proberen, maar na drie of vier pogingen ging Jos twijfelen. Hij vond het krijgen van een kind emotioneel toch te aangrijpend en haakte af. 42 jaar oud was ik en daar ging mijn laatste kans. Ik was behoorlijk boos, teleurgesteld. Waarom was hij plots zo’n lafaard? Een jaar later, toen ik dacht dat het écht bekeken was, gebeurde er een wonder. Ik ontmoette Rogier. Wat een leuke man, dacht ik, maar wilde niet te hard van stapel lopen. Dus scharrelden we wat af, totaal nonchalant, en na twee maanden was ik prompt zwanger! Op het moment dat ik de test deed en de uitslag zag, dacht ik: hè, ik ben nu toch te oud? Ik was blij, maar vreesde Rogiers reactie. Hij reageerde gelukkig onverwacht verrast: hij had alle vertrouwen in me en zag het helemaal zitten. Hoe kon ik zo’n leuke man laten gaan? Sindsdien is onze liefde gaan groeien. Het was de beste keus die ik heb kunnen maken. Met 43 jaar werd ons zoontje Nouk geboren. Twee jaar later kwam geheel onverwacht ons dochtertje Nola, gezond en wel. We dachten dat een tweede onmogelijk was vanwege mijn leeftijd, maar alles ging super goed. Nola was een enorm groot cadeau.”
‘Iets in me zei: het moet nu gebeuren, of je het nu wilt of niet’
Jonna (47): “ Moederschap? Niks voor mij, dacht ik. Ik ben zelf geadopteerd en heb een gecompliceerde jeugd achter de rug. Toen ik veertien jaar was stierf mijn adoptiemoeder, een dubbele ervaring die mijn leven behoorlijk heeft gekleurd. Ik durfde nooit zelf beslissingen te nemen, had nooit een vaste baan, een vaste partner, laat staan dat ik moest beslissen om voor een kind te gaan. Die verantwoordelijkheid zou ik niet aankunnen. Uberhaubt kon ik mezelf nauwelijks aan iemand binden; met mijn toenmalige vriend was ik meer zielsverwanten dan geliefden en we hadden een ingewikkelde stoplichtrelatie. Rond mijn zesendertigste levensjaar was ik ineens een paar weken over tijd. Ik kon alleen maar denken: ‘oh jee’. Een paar weken later kreeg ik een miskraam en er biggelde er slechts één traan over mijn wangen; blijkbaar ervoer ik het als een opluchting. Mijn vriend vond het jammer, maar in mijn ogen waren we geen geschikte ouders. We hadden genoeg aan onszelf en onze problematische levens vol therapieën en psychologen. Bovendien vond ik babies niet zo leuk. Als ik vrienden met kinderen zag, dacht ik: wat een gedoe. En wat als het kind ziek wordt of er iets gebeurt? Die slapeloze nachten en alle toestanden eromheen..
De verandering kwam als een donderslag bij heldere hemel toen ik veertig jaar was. Plots ontstond er iets in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik misschien nooit moeder ging worden en vroeg me af of ik me er niet voor moest openstellen? Want het was toch wel bijzonder begreep ik uit mijn omgeving. Enerzijds vond ik het doodeng, anderzijds groeide het gevoel dat een kind van jezelf, waarmee je verbonden bent en wat altijd bij je hoort wél heel mooi was. Vooral voor mij, omdat ik dat familiegevoel nooit echt heb gehad. Ik werd steeds nieuwsgieriger maar toch bleef ik twijfelen, tot er iets ongelofelijks gebeurde toen ik 44 jaar was. Iets in me zei: het gaat nu gebeuren, of je het nu wilt of niet. Een onverklaarbaar voorgevoel. Mijn levensvisie is dat we geïncarneerde zielen zijn en op dat moment voelde ik dat een kind met zijn eigen verhaal of levenspad naar mij toe wilde komen, alsof het was voorbestemd. Wij waren misschien niet de ideale ouders, maar dan paste dat in zijn leven, waardoor hij zijn eigen missie zou kunnen vervullen. Op een dag, toen mijn vriend en ik bijna uit elkaar waren, hadden we een heftige vrijpartij. Kort daarna, ik was 45 jaar, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Mijn eerste gevoel was euforisch. Ik dacht: nu is het goed. Natuurlijk was de timing slecht, want we gingen uit elkaar, maar het moest zo zijn en mijn ex heeft dat precies zo gevoeld. We zijn nooit meer bij elkaar gekomen omdat het gewoon niet werkte, maar er is een basisgevoel tussen ons wat nooit verdwijnt. We zijn geen geliefden, maar twee ouders die heel erg om elkaar en onze zoon geven: een drie-eenheid.”
‘Ongelofelijk dat hij me op 45-jarige leeftijd in de schoot is geworpen’
Marieke (52): “Mijn jongste zoon is een liefdesbaby. Ik had een affaire met zijn vader. Hij had een ander gezin en verwekte een kind bij mij, oftewel, mijn leven was één grote soap. Mijn twee andere zonen uit mijn vorige relatie waren geboren toen ik 35 en 39 jaar was. Op 42-jarige leeftijd ontmoette ik deze minnaar bij de toneelgroep. Ik werkte als actrice nauw met hem samen: hij was geluidsman en zijn vrouw was daar ook actrice. Er hing al heel lang een bepaalde spanning tussen mij en hem in, maar we wisten dat we niks met elkaar konden beginnen. Tot die ene keer, toen we in het buitenland waren en zij er niet was. We konden niet meer om elkaar heen en de vlam sloeg in de pan. Er ontstond een heftige affaire. Enerzijds waren we in extase omdat we dachten de ware liefde in elkaar te hebben gevonden, anderzijds was het afschuwelijk omdat we het stiekem achter haar rug om deden. Na een tijdje rommelen zei hij: ‘ik kies voor jou’, maar telkens veranderde hij weer van mening en bleef dan toch weer bij haar, om vervolgens weer achter mij aan te komen. Geheel gefrustreerd door die twee-jarige stoplichtrelatie werd ik totaal onverwacht zwanger. Overrompeld waren we, want ik was 45 jaar en dacht dat ik helemaal niet meer zwanger kon worden! Toen pas heeft hij alles aan zijn vrouw opgebiecht. Een waar drama, want zij en hun kinderen waren woest en voelden zich verraden. Intussen probeerde hij mij ervan te overtuigen dat ik het kind weg moest laten halen en zei dat hij nu écht voor zijn vrouw en kinderen koos. Ik was kapot: ik was de liefde van mijn leven kwijt, werd uit de toneelgroep gegooid en alle mensen van wie ik dacht dat ze mijn vrienden waren, keerden me de rug toe. Ik had geen werk, geen geld, twee zonen en was zwanger van de derde die een bastaard zou worden. Toch heb ik geen minuut aan abortus gedacht. Het was een zware tijd, maar ik heb me vooral gefocussed op het kindje in mijn buik. Mijn kinderen reageerden godzijdank heel goed. Toen ze hoorden dat het een jongetje zou worden zei de middelste: “Dit is het mooiste cadeau van mijn leven!” Achteraf voelde ik me natuurlijk gebruikt, maar dat dit kind me gegeven was, zal ik nooit betreuren.
De bevalling naderde en ik was ontzettend bang, omdat mijn vorige twee bevallingen nogal traumatisch waren. Bij de derde kreeg ik een ruggenprik en was supergelukkig: het was de fijnste bevalling ooit. Ik vond het triest dat mijn ex-geliefde niet bij de geboorte van zijn zoon was, maar anderzijds kon ik de situatie nu wel accepteren, want ik was zo blij met mijn kind.. Hij is nu zeven jaar oud en ziet zijn vader af en toe. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met mijn jongens, ondanks alles wat eraan vooraf is gegaan. Het leven is niet perfect en loopt zoals het loopt. Soms zie ik jongere vrouwen die maar niet zwanger worden en denk ik: ongelofelijk dat mijn jongste me op 45-jarige leeftijd zo in de schoot is geworpen…”
Gemiddelde leeftijd bij geboorte eerste kind
Nederlandse vrouwen waren in 2010 gemiddeld 29,4 jaar oud bij de geboorte van hun eerste kind. Nederlandse mannen zijn gemiddeld 32,4 jaar als ze voor het eerst vader worden. Nederlandse ouders zijn over het algemeen ouder dan in andere Europese landen. (CBS StatLine, 2011).
Steeds meer oudere moeders en vaders
Het aantal oudere moeders en vaders wereldwijd neemt toe. In 2005 waren meer dan 46 duizend van de vrouwen 35 jaar of ouder. 6,5 duizend moeders waren 40 jaar of ouder. In 2010 was 4,3% van alle vrouwen die een kind ter wereld brachten 40 jaar of ouder. Van deze groep vrouwen kreeg 25% haar eerste kind. Steeds meer vaders zijn de 40 gepasseerd bij de geboorte van hun kind. In 2010 was een op de zes vaders 40-plus. (CBS 2011)
Kind van oudere moeder is gezonder
Baby’s met een moeder tussen de 20 en 25 jaar belandden in 15,7% van de gevallen een keer in het ziekenhuis. Bij moeders boven de 40 jaar verminderde dat aantal tot 11%. De reden: oudere moeders leven gezonder tijdens hun zwangerschap. (bron AD 2011)
Oudere moeders zijn gelukkiger
Uit onderzoek blijkt dat ouders onder de 30 jaar zijn een stuk ongelukkiger zijn dan hun leeftijdsgenoten zonder kinderen. Bij kersverse ouders boven de 40 jaar neemt de levenskwaliteit toe als er kinderen komen. Hun leven lijkt beter aangepast aan een kleintje, terwijl jongere moeders nog aan hun carrière werken en meer stress ervaren. (bron: AD 2011)
Kans op Downsyndroom
De kans op een kind met Downsyndroom bij een 20-jarige is één op de 1500. Bij een 36-jarige vrouw is dat al één op de 300, en bij een 40-jarige één op de 100. Bij vrouwen van 41 tot 45 jaar is dat 1 op 35.(www.gezondheidsnet.nl)
Oudere moeders geven langer borstvoeding
Sinds 1989 neemt het aantal vrouwen dat borstvoeding geeft toe, vooral bij oudere moeders. Van de baby’s van zes maanden met een moeder van 35-44 jaar kreeg 38 procent nog borstvoeding. Bij jongere moeders (15-24 jaar) was dit 23 procent. (CBS 2011)
Dit verhaal is verschenen in Ouders van Nu
