Susan (29), moeder van Jikke (9) en Lelie (2 maanden) werd bedrogen als geen ander. “Het was een one-night stand, ik kan er toch ook niks aan doen dat ze de baby wilde houden?”, sputterde de vader van haar kind. En daar bleef het niet bij.
“Daar zit ik dan. Alleenstaande moeder met twee kinderen. Ik voel me verdrietig, gebroken. De vader van mijn jongste dochter heeft het onmogelijke uitgehaald. Ik ben beduusd door wat hij me heeft geflikt, voel me verraden.
Toen ik John vijf jaar geleden ontmoette had ik nooit verwacht dat hij zo’n gewetenloze casanova zou zijn. Hij was een gentleman pur sang. Ik herinner me toen we elkaar ontmoetten op het station. Ik kwam met Jikke uit het buitenland, sprong uit de trein en zocht mijn telefoon. Hij wilde meehelpen zoeken, was zo aardig en galant. We vonden mijn mobieltje en hij bood Jikke een ijsje aan. Hij hielp me zelfs met het dragen van mijn koffer. Ja, natuurlijk wilde hij me versieren, maar hij deed dat op een heel charmante, aangename manier. We gingen daten en ik was al snel verliefd. We werden serieus, al hield hij wel zijn eigen huis aan. Prima, dacht ik; samenwonen hoefde ik niet perse, ik had ook een fulltime baan, een kind, en was niet van plan om zijn sokken te gaan wassen. Intussen hadden we het ontzettend leuk samen. Hij had een dochtertje van dezelfde leeftijd als Jikke en we waren een echt gezinnetje. John was er altijd voor ons en hielp me met alles wanneer ik hem nodig had. We waren als Bonny & Clyde, konden elkaar vertrouwen, no matter what. Elk weekend gingen we erop uit. Ik leerde ook zijn familie kennen. Zijn vader, een Antilliaan, was een ‘buitenman’, had tien kinderen bij verschillende vrouwen verwekt. John veroordeelde het niet, sterker nog; hij vond dat meer dan normaal, zelfs geweldig dat zijn moeder dit van zijn vader accepteerde. Gewoon, omdat ze van hem hield. Eigenlijk had dit al een teken aan de wand moeten zijn, maar ik was verliefd en wilde me in deze gelukkige periode niet van de wijs laten brengen. John vleide me als geen ander en ik genoot.
Roze bril
Toch voelde ik langzaam maar zeker dat hij net zo fout was als zijn vader. Vage smsjes van vrouwen kwamen binnen op zijn telefoon en hij was steeds vaker afwezig. Ik hoopte dat er niks aan de hand was. Hij hield toch van me? De ene dag zei hij: “We worden samen oud” en “Je bent de vrouw van mijn leven”, de andere dag: “Je moet niet denken dat je mijn leven kunt bepalen”. Zijn wispelturigheid bracht me van de wijs en tegelijkertijd kon ik hem niet weerstaan. En toen was ik plots zwanger. Mijn huisarts mompelde: “Je bent mijn eerste patiënte die met spiraal in verwachting raakt”. Ik heb meteen het spiraal weg laten halen en het kind laten aborteren, zag het absoluut niet zitten om nog een baby erbij te hebben. Ik had een fulltime baan, nog een dochter en was allesbehalve klaar voor een nieuwe baby! John was kwaad, hij wilde het kind houden. Maar mijn wantrouwen groeide. Vrouwen bleven bellen en ik begreep dat hij naast de pot pieste, maar stak mijn kop in het zand. Tot ik zijn leugens niet meer kon verdragen en hem eruit gooide. We kregen een stoplichtrelatie. Een nacht, toen het vlees wederom zwak was werd ik per ongeluk weer zwanger. Ik dacht nog: ach, het zal toch niet… En ja hoor, dik over tijd. Jikke had al lange tijd geroepen dat ze zo graag een zusje wilde en John wilde nog steeds heel graag een baby. Maar ik was verward. Hoe moest dat, met een vreemdganger? Ik zou waarschijnlijk alleenstaand moeder worden van twee kinderen: had ik daar zin in? Na lang wikken en wegen besloot ik ervoor te gaan. Met of zonder John: ik wilde deze baby. John was blij en ik zag alles weer door een roze bril, maar al snel begon hij weer onbetrouwbaar gedrag te vertonen. Na twee nachten alleen kreeg ik hem eindelijk telefonisch te pakken en hoorde op de achtergrond een baby huilen. Van wie was dat kind? Van hem? Ik werd paranoia en gilde het uit. Hij schreeuwde terug dat ik gekke dingen insinueerde. Nachtenlang heb ik wakker gelegen, gehuild en me afgevraagd of ik niet aan een hel begon door opnieuw het moederschap aan te gaan zonder geschikte vader. Tijdens de twaalf weken echo werd het nog moeilijker: er werd ontdekt dat ons kind een grote kans op Downsyndroom had. Ik mocht kiezen: het weg laten halen of een vruchtwaterpunctie laten doen. Ik realiseerde me dat ik van het kind hield en het niet kwijt wilde. John was ineens heel lief en verzorgend. Zenuwachtig als ik was dacht ik: zou het dan toch nog goed komen? Zo hield ik mezelf wéér voor de gek want het mooie plaatje waar ik naar hunkerde -het gezinnetje- was een illusie. Na de goede uitslag van de punctie ging het weer bergafwaarts en was hij nergens te bekennen. Als ik hem op zijn gedrag aansprak was ik de psycho. Ik moest maar accepteren dat hij ‘af en toe weg was’, zijn moeder accepteerde dit toch ook van zijn pa?
Twee slippertjes
Op een dag besloot ik: nu is het klaar. We hebben alleen nog wat babyspullen samen gekocht en op die dag barstte de bom. Ik opende zijn achterbakklep van zijn dure wagen en daar lag het: nóg een Maxicosi stoel, terwijl ik al lang een Maxicosi stoel had. “Wat is dit?”, vroeg ik gestresst, want ik voelde het onheil al aankomen. Hij antwoordde zenuwachtig: “Die is van mijn dochter”. Bijna hyperventilerend gierde ik: “Je dochter is negen!” Na een heftige ruzie, waarin vooral de woorden ‘gezeur, koppijn en psycho’ uit zijn mond vielen, scheurde hij weg. Later gaf hij het toe. Hij had nog een kind van een jaar oud, terwijl ik vijf maanden zwanger was! Ik was in alle staten, kon hem alleen maar uitschelden, kleineren en te lijf gaan. Ineens herinnerde ik me die keer dat ik hem belde en een baby op de achtergrond hoorde. Dat was dus toch zíjn kind. Als verklaring gaf hij slechts: “Het was een one-night stand, ik kan er toch ook niks aan doen dat ze de baby wilde houden?” En: “Elk kind heeft toch een vader nodig?” Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. “WAT DACHT JE VAN ONS KIND?”, gilde ik uit. “Zij heeft ook een vader nodig!”
De laatste maanden van mijn zwangerschap waren eenzaam en koud. Ik voelde me heel verdrietig en kon niets delen: de schopjes, het groeien van mijn buik, de voorbereidingen op de bevalling… John moest en zou toch nog babyspullen voor me kopen, alsof dit ook maar iets goedmaakte. Gedwee liet ik het toe, maar probeerde hem ook zo veel mogelijk te vermijden. Bij de bevalling kon ik hem niet weghouden. Net na de keizersnede gedroeg hij zich als de meest trotse en blije vader ter wereld: belde al zijn familie op, kocht ballonnen, bloemen en even leek het alsof we het meest gelukkige gezinnetje ter wereld waren. Zodra ik weer thuis was, keerde hij 180 graden om. Ik had gehoopt dat hij me zou helpen omdat ik door de buikwond zo weinig kon. Ik had beter kunnen weten: hij heeft het nog geen week volgehouden.
Kortgeleden explodeerde bom twee: de allergrootste. Ik was met de kleine bij een verjaardagsfeestje van gezamenlijke vrienden. Terwijl ik zat te kletsen, hoorde ik een gesprek naast me op de achtergrond. “Wist je dat John vorige week een tweeling heeft gekregen?”, hoorde ik de ene man tegen de ander zeggen. Mijn maag draaide zich om. Ik herinnerde me plots dat een ander familielid destijds had gevraagd of ik een tweeling in mijn buik had. Vol ongeloof en walging liep ik naar buiten. Dit leek wel een soap! Ik heb hem een laatste keer in de ogen gekeken en hem met dit laatste bizarre nieuws geconfronteerd. Het bleek waar te zijn. De vrouw met wie hij al een zoontje had gemaakt, heeft hij nog een keer bezwangerd van een tweeling. En oh ja, ook dit was een ‘slippertje’.
Ik ga nu definitief alleen verder met mijn twee dochters. John zal zijn dochter niet meer zien. Beter geen vader dan een pathologische leugenachtige vader zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel, plichtsbesef, integriteit en geweten. Achteraf denk ik: al die verspilde tijd. Ik had deze relatie al veel eerder moeten beëindigen. Deze man heeft al mijn vertrouwen in mannen kapot gemaakt. Nu moet ik nog emotioneel van hem afkicken. Hij belt nog steeds elke avond en staat vaak onaangekondigd voor de deur. Ik heb vaak zwakke momenten, maar weet dat ik sterk moet blijven. Ik wil nooit meer deze stress ervaren en weet dat alleen lukt door hem nooit meer toe moet laten in mijn leven.”
Dit verhaal is verschenen in Ouders van nu.
Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen” description=”Eenmalige donatie Nathalie Driessen”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]